Kuytu bir yeri olmalı insanın, boğucu kalabalığın arasından kaçıp saklanabileceği, tüm sırlarını saklayabileceği, vicdanıyla baş başa kalarak kendi ile konuşabileceği...

Derin bir yeri olmalı insanın! Kimsenin göremeyeceği.

Öyle bir yer olmalı ki; çektiği tüm acılarını, gözyaşlarını ve hatta mutluluklarını gömebileceği ve hiç kimsenin bilmeyeceği bir yerden bahsediyorum.

Bir yanına maviden çalma yeşillerini, diğer yanına zifiri karanlık nefretlerini saklayabilmeli...

En güvenilir bir dost gibi kuytu bir yeri olmalı insanın;

Paylaşabileceği, kendine bile açamadığı sırlarını ona açabileceği...

Yanan yüreğine sağanak yağmurlarla yağan, üşüyorum dediğinden, karamsar gecelerine güneşi doğdurabilen, kuytu bir yeri olmalı insanın.

Öyle bir yer olmalı ki;

Sen gelmeden ‘'Hoş geldin''diyebileceği...

Bir çocuğun annesi, yâda şairin kâğıt ve kalemi gibi

Kuytu bir yeri olmalı insanın,

Gözyaşlarını silebileceği...


Mustafa Hebip