Bitkisel hayat ile beyin ölümü farklý þeylermiþ. Bitkisel hayatta beyin sapýnda kan akýþý varken beyin ölümünde yokmuþ ve beden her saat ölüme gidermiþ organlarý birer birer iflas ederken. O yüzden organlarýn kýsa sürede baðýþýnda ikna etme yolunda hýzlý çalýþýrmýþ doktorlar. Bir kitap okuyorum yazarý Canan Tan. Kitabýn adý “En son yürekler ölür”. Beni bu düþüncelere yönelten kitap mýydý yoksa? Yoksa tam tersine kuantum mu beni bu düþüncelerim nedeniyle kitabý okumaya yönlendirdi? Kitap henüz bitmedi. Ancak hangisi can? Beyin mi, yürek mi, hangisi derken Mevlana’nýn dizeleri aklýma geliyor “Ben dostlarýmý ruhumla severim, o ne durur, ne de unutur”. Ruhumuz, ölünce bizi terk eden, ruhumuz mu, yoksa alýp götüren bir bilinmeze, ya da þu an bilemediðimize?

Kayboluþum sürüyor...

Yanýtlarýný alamayacaðým ve bulamayacaðým bir yolda neden ýsrarla yürüyorum ki? Ben, benden öte bana neler hissettiriyor ve düþündürüyor, aslýnda onun peþine düþmeliyim. Yarým asýrlýk ömrümde nereden nereye geldim? Bilirim yýldýzlar yol göstermez insana, sadece aydýnlatýrlar yolunu. Gideceði yöne insanoðlu kendi karar verir. Kimi zaman bir þelaleye koþar, kimi zaman bir nehre, kimi zaman bir denizde bulur kendini kimi zaman bir ormanda ve belki çorak bir bozkýrda. O halde kayboluþum sürmeli mi? Neden ýsrarcýyým kaybolma yolunda?

Ara sýra hayat denilen yolculuðumda ki bu yolculuða tek baþýma çýkmadým ben. Þanslý insanoðullarýndandým, anneciðim yanýmdaydý ben doðarken, erkek doðmadým diye üzülse de babacýðým da yanýmdaydý 6 aylýkken ilk ona sesleniþimden itibaren “Baba karným”. Zaman o kadar çabuk geçti ki, ne annem ne de babam sorularýma yanýt veremez oldular. Öyle büyüdüm ki bu sorularýma ben dahi yanýt veremiyorum. Kim buldu ki sorularýnýn yanýtýný? Bulan var mýdýr? Yoksa hep arayýþýndan vaz mý geçer insanoðlu? Ya da sormaz, kaybolmamak için?

Doða dediðim güzel alan, duygularým, en güzeli bahar misali aþk. Bahar gibi geçer mi? Hercai.

Sevgi, gözlerimin ýþýldadýðý, yüreðimin en güzel ritmiyle taçlandýrdýðý duygularým. Meltemden poyraza gider mi eserken benliðimde, dönüþür mü zamanla sevgim nefrete?

Kin, ne kadar uzak tutmaya çalýþsam da bedenimden, yüreðimden, beynimden, anlýk hortum misali çeviriverir paçavraya beni. Býraktýðý yýkýntýlar arasýnda hava ýlýk ýlýk eser sýyrýldýðýmda.

Hüzün, için için yaðan yaðmur misali, arada hýzlanýr, arada durulur. Kimi zaman yaðýp geçiverir saðanak misali, kimi zaman dur durak bilmez günlerce yaðar içten içe.

Nefret, yaðan kar ardýndan ayaza çeviren don misali, yüreðimi de dondurur, kaskatýdýr yüreðim o an, kýsa da olsa çözülene kadar kaskatý.

Doðal hallerimden hep baharý sevmiþimdir, þimdi anlýyorum neden…

Yolculuðum sürerken sorulara takýlmaktan vazgeçtim, cevabýný bulamayacaðým sorularda ýsrarcý olmak niye? Can, caným, ruhum, hem beynim, hem yüreðim, belki biraz bedenim, benim ben ve ben hep baharý sevdim…

Sorularda ýsrarcý deðilim, ben hep baharý sevdim... Baharýn ýlýk ýlýk meltemi, ýsrarcýyým sende bilesin…

Leyla Ünal (11 Aralýk 2013)