Pervasýz düþlerimi,
Yalýn ayak gözyaþlarýmý es geçiniz lütfen.
Ýçimdeki çocuðu kaybettiðimde anladým;
Diri iken bile
Omuzlarýnda kendi cenazeni taþýmak zorunda kalýndýðýný.
(S)aðýr yaralarýma tekil bir dikiþ bile fazla görüldü
Ve gusle zorlandý içime düþmemiþ bir kýz çocuðunun tebessümü.
Hangi aþk cümlesini kursam, anlatým bozukluðuna denk geliyordu.
Gözlerimde ne zaman bir umut belirse,
Çocuksu yüreðim hep acýnýn kürtajýnda (k)can kaybýndan
Ayrýlýða hüküm giyiyordu.

Yetim çocuklarýn yüzüne bir þiir vurana kadar tüm harflerimi azat ettim.
Bir ayaðý uçurum boþluðuna düþmüþ yüreðimi ayaklandýrýp
Nihavent bir sesin rengine buladým sevdamý.
Ya bir þiirin ortasýnda sevda niyetine asýn beni
Ya da ulu orta bir yerde kafiyesizliðimden vurun beni.


Sen ne zaman sesini yüreðimden çektin,
Beyin ölümü gerçekleþmiþ hayatýmýn soðuk umutlarýmý
Gökyüzüne gelin ettim.
Yokluðunu kapatmaya çalýþtýkça,
Yastýk altý gözyaþlarýmdan ifþa edildi öyküsüzlüðüm.
El ense edildi aþka düþük yapmýþ mavi sürgünlüðüm.
Ve nefesime revâ görülmüþ penceresiz bir ölüm.

Zaman aleyhte biliyorum.
Kavuþmalar, imkansýzlýða / sonsuzluða tehirli.
Ýçerden üzerimize kilitli bir acýyý ayýkladýk hayat sahnemizden.
Sonra da mutluluklarýn bize kapý duvar olduðunda öðrendik,
Sevdanýn konuþulmayan alfabesini.
Ve iki bedende bir sevdayý yaþatmaya çalýþýrken
Ölü doðmuþ binlerce þiiri uyandýrdýk yüzyýllýk uykusundan.



Oysa biz;
Gül’ümsediklerinde her iki yanaðýnda
Peygamber çicekleri açan çocuklarýn dualarýnda büyüyen sevdaydýk.
Bedenlerimize bir ayrýlýk dikilse de,
Utangaç bakýþlarýn arasýnda sakladýðýn umutlarýný acýya satma sakýn.
Hüzünbaz ve iþvebaz sancýlarýna inat sen sakýn vazgeçme kendinden.
Aldýrma zorluklara, boyun eðme karanlýklara.
Unutma sevgili;
Gül’üþlerindeki umuttan nasiplenip
Afrika çöllerini bile
Çicek bahçesine çevirebilecek kadar sevdalý hücrelerimiz.

“ Ömrüm, ömrüne feda olsun sevgili.”


Ýsmail Sarýgene