Rukiye Çelik
'Eyvallahým olmaz kimseye' diyormuþsun! Duyuyorum çok da dik baþlýymýþsýn, yarýnlarýn yok aklýnda, hayatla inatlaþýyormuþsun! 'Kader/alýn yazýsý' nedir bunlar diye dalga geçiyormuþsun, hatta dümdüz olmalýymýþ yürüdüðün bütün yollar. Gençlik, zenginlik, varlýk, saðlýk ayný tempoda sürüp gitmeliymiþ, kimseye muhtaç olmak diye bir þey olmazmýþ!..

Dün ve bugündür sadece seni saran, öyle sanýyordun deðil mi? Yarýnlarýn, yarýnýn dünyasýnda bekler seni, öyle biliyordun deðil mi? Yanlýþ düþünmüþsün, dinle bak, gerçekleri anlatacaðým sana:

Yaþ alýrsýn yollar uzar, zaman daralýr
Omzundaki yük her gün biraz daha aðýrlaþýr
Sendelersin ama hala diktir baþýn, genç sayýlýrsýn
Sýrtýndaki koca daðlar arkandan itekler
Devrilmemek için direnirsin
Ve hala gücüne güvenirsin
Çünkü düþmeyi yakýþtýrmazsýn kendine...

Gözlerin iyi görür, kulaklarýn iyi duyar
Ýþlerin kör-topal da olsa yürür gider
Yine eyvallahýn olmaz kimseye!
Nereye kadar sürer bu dik duruþlar
Bak yolun yarýsý bitmek üzere
Þimdi geriye sayýyor yýllar
Güneþ doðmaya üþeniyor
Batýþý hýz kazanmýþ, daðýn arkasýna iniyor
Saçlarýnda aklar çoðaldýkça çoðalýyor
Duymanda azalma, görmende bozulma baþlýyor
Ellerin titriyor yavaþtan yavaþtan
Suyunu içiyorsun taþ bardaktan

Hangi dað omuz verecek þimdi sana
Ne kadar da çabuk geçti hayat anlasana
Çocukluk, gençlik derken büyüdün
Yol aldýn, iþe girdin, yürüdün gittin
Torun-torbayla ömrünü tükettin...

Titreyen mum alevi gibi pýr pýr ediyor þimdi kalbin
Aklýn karýþýk yavaþ ilerliyor adýmlarýn
Üzülme dünyanýn düzeni bu, çýrpýnýþlar boþuna
Yalnýz sana programlanmadý bu hayat
Zaman oyununu böyle tamamlýyor
Biçtiði ömrü, kýyýsýndan köþesinden kýrpa kýrpa
Senden geri alýyor...

Ve sonra;
Beyaz giysiler içinde sana son rolünü veriyor
'Hadi sahne senin göster hünerini' diyor
Ve o sahnede açýlan perde, oyunun son perdesi oluyor
Ve o sahnede özlemler, sevmeler yarým kalýyor
Perde bir daha açýlmamak üzere kapanýyor
Ve koca bir ömrün hikayesi bu satýrlarla son buluyor...
Ne 'Anneler Günü', ne 'Babalar Günü'!..