Dolunay öylesine parlak ki bu gece. Gecenin yarısı bir hayli geçmiş. Sokaklar ıssız. Hani derler ye in cin top oynuyor. İşte öyle bir şey. Pencerenin kenarına oturmuş, uzakları, karşı dağların koyu karanlıklarını seyrediyorum. Çıkıp mehtabın çıldırtıcı güzelliğinin altında gezmek istiyorum. Sensizliğimi düşünüyorum. Seninle el, ele tutuşmadıkça, başıma omuzuna dayamadıkça, kolumu beline dolamadıkça, yapa, yalnız dolaşmak neye yarar. Sensizlik dağ gibi çöküyor üstüme. Karamsarlığım çok kötü eziyor beni. Bu ağır yükün altından kaçmak istiyorum. Kolu, kanadı kırık bir kuş kadar güçsüz ve çaresizim.
Senin de benim gibi pencere kenarına oturup mehtabı seyrettiğin oldu mu? Hiç düşündün mü seni ölesiye sevenin varlığını? Her attığın kahkahada o birinin bin defa öldüğünü. Senin yüzünden olan mutsuzluğunu, çaresizliğini.
Sen ne bilirsin sevmeyi ve sevilmeyi. Gününü gün etmek varken, kelebek misali çiçekten çiçeğe konmak varken. Bir gün sende anlayacaksın gerçek hayatın ne olduğunu. Gençlik elden gidecek, o insanları deli eden güzelliğinden eser kalmayacak. Yalancı dostların kaybolacaklar, teker, teker terk edecekler seni. Yalnız kaldığında, aşina bir yüz arayacaksın çevrende. İçi gülen bir çift göz ve dostça gülen bir yüz arayacaksın. Çağındır diye seni sever görünenlerle, gerçek sevenleri de kaybettiğini anladığında iş işten geçmiş olacak. Terk edilişinin nedenini arayacaksın usunda .Gerçeği kavradığında çok üzüleceksin. Ne pişmanlığın, ne de göz yaşların, kaybettiklerini geri getirmeyecek.
Bir şarkının nağmeleri gelecek ta...uzaklardan. Yıkılmışlığını çaresizliğini anımsatacak sana kahrolacaksın. Zamanı var ki her bezm’i ararsın, beni bir gün olur elbet anarsın Gelince hatırına durmaz yanarsın. Kendini hüzün dolu şarkıların, hüzün dolu nağmelerine bırakıp uzun, uzun ağlayacaksın.
Özcan NEVRES
