Yarým kalmýþ, iyi uyunmamýþ bir uykudur hayat
Çabuk veda edilir çocukluða, gençliðe
Bilinmez kýymeti eller tutuyor, gözler görüyorken
Ayak taþa çarpana, yoluna yaþlýlýk çýkana kadar
Gülistanda gezer akýl...

Canýný ýrmaða teslim eden yaprak hýzýnda yol alýr gençlik
Koþsan da arkasýndan tutamazsýn
Kah acemi parmaklarýn arasýndan
Kah yalnýzlýðýn nemli avuçlarýndan kayar, düþer topraða...

Kendini tanýyana dek, yolun yarýsý bitmiþtir
Devrilen günlerle saçlarýna kar yaðmýþtýr
Adýmlarýn yavaþlamýþ, elin bastonla tanýþmýþtýr
Ve yaþlýlýk, soðuk bir kýþ gününde kapýný çalan misafirin olmuþtur...

Bu gidiþ geriyedir, çatýrtýlar duyulmaya baþlar iskeletinden
Baltalanmýþ bedeninde aðrýlar gezer yol yol
Giden günlerin ardýndan, gözler yaþ döker
Puslu bakar göðün penceresinden, soðuyan güneþ
Kýrýk kanatlý kuþ misali uçuþur hücrelerinde siyah-beyaz dalgýnlýklar...

Daðýn tepesinden döne döne iner umut vadiye
Kayalar düþer insansýz yollara
Yollar yokuþ, yollar çamurlu, sendelersin
Yapraklarýn yarým soluðu duyulur uzun boylu aðaçlarýn arasýndan
Sen, yitik bulutlar aðlýyor sanýrsýn üzüntünden
Çözülmez bir denklemdir oysa ki, insana sunulan hayat
Ve kýzýldýr, kýzarýktýr taþýn üstündeki ölü kuþun tüyleri...

Kolay deðildir geçmek, kalple-beyin arasýndaki ince köprüden
Bir yarýþ baþlar zamana karþý kimliksiz gölgelerin karanlýðýnda
Ne kaçmak, ne beklemek çare olur ölüme
Yalnýzlýk, sessizlik, bir de ihtiyarlýk el eledir o an...

Yanýk güneþten bir parça düþer topraða gözünün önünde
Þaþar kalýrsýn!..Toprak sana bakar, sen topraða...
Tutsan elin yanar, tutmasan hayatýn
Ve sen omuzlardasýn
Þiir biter...

Ankara/8 Ocak 2015

Rukiye Çelik