Caným sýkýlmaz kolay kolay. Unuttuðum sýkkýn zamanlar olabilir diye temkinli miyim ne?.. Ýlla ki bir iþ bulurum kendime veya bir düþünce ile meþgul olurum. Açýkçasý hayat üzerinde gereðinden fazla dururum, bir de insan. Adý, saný olmayan insan. Davranýþlara takmýþ durumdayým diyebilirim. Elbette ki iyi anlamda. Bana ne ondan bundan, þundan. Herkesin hayatý kendine sonuçta. Fakat. Evet, bir "fakat" var bende, inkar etmem. An gelir, dayanamam.

Hani derler ya, yaþý ile olgunlaþýr insan, ýýh, o deðil. Kendimi bildim bileli öyleyimdir. Yazýk bana. Evet, yazýk, kendime ettiklerim yüzünden. Hiç de bir baþkasýna gerek kalmamýþ; ezdim, aþaðýladým, üzdüm, zarar verdim, bizzat kendime. Mazoþist filan da deðilim ya, vicdan, yürek meselesine dolanmýþ durmuþum bunca zaman. Yok, piþmanlýk deðil. Komik geldi, güldüm, hatta daha da rahatým þu an. Bakýp gördüm ya, her an, bu ben'im dedim ya, eyvallah bana...

Yok, küskünlüðüm, kýzgýnlýðým, kinim, nefretim yok. Biriktirdiðim hep hisler... Biriktirdiðim hep umutlar, masum dilekler... Hüznüm, yapamadýklarýmla uyanýr. Mutfak dolabýndaki þekerlemelere eriþememeye benzer bir hüzün. Velhasýl, büyük hayallerim olmadý. Hayalin küçüðü mü olurmuþ?.. Ne diyeyim, minicik beklentilerin sessizliðiyim ben...

Ýnsan dedim. Kendim gibi hayal ettim. Öyle olmadý gördüklerim. Ýnsan dedim, bir adým, bir daha ve onlarcasýný geriye adýmladým. Þaþkýnlýðýndayým... Ýnsan ve hayatýn... Ýðrenirim hayat ve içinde olan herþeyden. Yalanlardan, maskelerden, araya çizilen çizgilerden, olmazsa olmazlardan, kibir daðlarýndan, hýrslarýn yokediciliðinden, umursamaz tavýrlardan, cehaletten, cehaletten... Ahh, gitmenin kolay yolunu bir bulabilsem, bir an bile durmam buralarda. Senle Aþk, gidebilmenin sýrrýný çözebilsem bir nefes daha almam bu hayattan. Yeminimdir, ardýma bile bakmam.

Yoruldum dediðim oldu, oysa bildiðimdir; yorgunluk deðil benimkisi. Hayal kýrýklýðý diyebilir miyim, düþünmedim. Utanç dedim, sýkça. Farklý yüzlerdeki insanlýðýmdan utandým. Kabullenmedim. Sonra geriye sardým; herkesin özgür iradesi deyip, yutkundum. Ah, çektim... Hayat dediðin ne ki? Yüzlerce insana sorsan binlerce çeþidini tarifler. Hayat dediðin, bir mum ýþýðý, rüzgar söndürene kadar yanan... Ýþte bu kadar vaktimiz var, sýrt çantasý misali, kimliðinle doldurduðunla lüzumlu olan... Vaktidir, sor kendine : "kimim ben"...



eylül