Aksilik, bir iþin yolunda gitmemesi durumu, uygunsuzluk, elveriþsizlik anlamlarýna gelir.
Ýnsan, yaþamý boyunca birçok aksilikle karþýlaþýr. Ýþler bazen yolunda ve doðru gitmez, ters gider. Buna aksilik deriz.
     Bir iþe baþlarsýnýz, acele edersiniz, bir an önce bitirmek istersiniz. Ama öyle bir an gelir ki o iþ bitmez. Uzar… Önünüzde koskocaman bir dað gibi olur. Bir yerlerden bir þeyler çýkýverir.
     Ben, bu durumu o kadar çok yaþadým ki, ne yaptýysam kabak hep bana patladý. Bunun son örneðini de dün yaþadým.
     Kiracým evden çýktý. Evi, revize edelim dedik. Yenilenmesi gereken yerleri yenileyecektik. Ýki odanýn yer fayanslarý çýkmýþtý. Mutfak duvar fayanslarý ise dökülmüþtü. Ustalar, gelip gerekli malzemeler tespit etti.
     Malzemeleri yakýn bir arkadaþýmdan aldým. Fayanslar, tutkal, bodo ve diðer malzemelerin hepsini aldýk. “Bir kýsmýný akþam yollayayým, bir kýsmýný da sabah yollarým.” dedi arkadaþým. “Tamam” dedim.
     Akþam, malzemelerin bir kýsmý geldi. Yer fayanslarý, bodo ve ne olduðunu bilmediðim iki kutu vardý gelen malzemeler arasýnda. Oraya býraktýk.
     Sabah erkenden ustalardan bir telefon geldi. “Aðabey, tutkallar yok” dedi. “Hemen geliyorum” dedim. Arkadaþa gittim. Arkadaþ, dükkânda yok. Dükkâna bakan genç bir çalýþan var. Soruyorum. “Ustan nerede?” Cevaplýyor: “Aðabey, ustam dýþarýda. Öðleden sonra ancak gelir.”
     “Tutkallar gelmemiþ” diyorum. “Ustaya söyleyeyim” diyor. Telefon açýyor. Usta “Öðleye doðru gelecek. Þu an dükkânda tutkal kalmadý” diyor. Çaresiz bekliyoruz.
     Ustalar, durmadan telefon çalýyor. “Aðabey, tutkallar nerede kaldý?” diye soruyor. Durumu anlatýyorum. “Bekleyelim” diyorum.
     Biraz sonra arkadaþ geliyor. Sýkýþýklýðýmý görünce yanýnda çalýþaný baþka bir yere gönderiyor. “Hoca beklemesin. Git, tutkallarý falanca yerden al götür” diyor. Genç çalýþan, aceleyle dükkandan çýkýyor. Arabaya atlayýp gidiyor…
     Yarým saat sonra telefon açýp tutkallarý eve indirdiðini söylüyor. Hemen eve gidiyorum. Bu defa da ustalar evde yok. Beklemiþ, beklemiþ ve gitmiþler. Allah’ým neden hep böyle oluyor? Neden aksilikler, terslikler hep bana denk geliyor? Onlara telefon açýyorum: “Neredesiniz?” Telefondaki ses: “Aðabey, çok bekledik. Gelmeyince diðer iþe gittik. Artýk yarýn bakarýz. Bu saatten sonra bir þey yapýlmaz.” diyor.
     Ertesi gün sabah sabah kapýya dayanýyor ustalar. Çalýþkan gençler. Ýþlerini de çok iyi yapýyorlar.
     Tutkallar geliyor. Ustalar baþlýyor iþlerini yapmaya... Benim keyfim yerinde. “Tamam” diyorum “Bitti bu iþ.” Her þey yolunda görünüyor. Ben de oradan ayrýlýyorum. “Bir sýkýntý olursa hemen arayýn” diyorum.
Öðleye doðru bir telefon daha: “Aðabey, tutkallar yetmedi. 10 tane kadar daha isteriz.” “Tamam” diyorum. “Þimdi geliyorum.”
Tekrar arkadaþa gidiyorum. “Tutkal yetmedi” diyorum. Ama orada hiç tutkal kalmamýþ. Ancak ertesi güne gelebilirmiþ.
Çaresiz, baþka bir hýrdavatçýya gidiyorum. Ýþin acil olduðunu en geç bir saat içinde tutkallarýn eve getirilmesini söylüyorum. “Tamam” diyorlar. Eve gidip beklemeye baþlýyoruz.
Evdeki tutkallarýn son torbasý da bitmek üzere, ustalar bekliyor. Ya yetiþmezse tutkallar? Ya gelmezse ? Ýþ, yine yarýna kalýrsa?
Ben de korku had safhaya çýkýyor. Verdiðim süre çoktan doldu. Artýk gelmesi lazýmdý. Ama gelen giden yok. Kimseden hala ses seda çýkmýyor…
Aniden bir telefon. “Aðabey, evi bulamýyorum. Ev, neredeydi?” Bu, tutkallarý getirecek diðer þirketin þoförü. Anlatýyorum. Ama tam anlamýyor. Birkaç kez tekrar ediyorum. En nihayet anlaþýyoruz. 15 dakika kadar sonra torbalar eve indiriliyor.
Ustalar, torbalarý yukarý taþýyýp kaldýklarý yerden iþe devam ediyorlar. Sýkýntý yok. Rahatlama en üst seviyeye ulaþýyor bende… Bu defa iþ gerçekten bitecek gibi görünüyor. Ben, öyle düþünüyorum…
Ustalara “durum nedir?” diye soruyorum. “Akþama kadar bitiririz” diyor ustalar. Benden baþka bir þey istemedikleri için çýkýyorum.
Sen misin çýkýp giden? Ýkindi sonrasý bir telefon daha geliyor ustalardan. “Yine ne oldu?” diyorum. “Aðabey, fayanslar bitti. 3 Kutu fayans daha lazým” Sinirleniyorum: “Nasýl biter ya? Biz, ölçüp biçip ona göre almýþtýk fayanslarý.” Usta gayet sakin: “Bitti aðabey. Yalan mý söyleyeceðim” diyor. Ne yaparsýnýz? Bitmiþ iþte… Evdeki hesap çarþýya uymuyor...
Arkadaþa hemen telefon ediyorum. Fayans soruyorum. Baþýmdan buz gibi soðuk sular dökülüyor. Cevap, beklemediðim bir cevap: “Valla hoca, elimdeki bütün fayanslarý sana verdim. Ancak yarýna gelir.”
Ustalara soruyorum “Acil mi?” Usta heyecanla cevaplýyor: “Aðabey, çok az bir yer kaldý. Sonra süpürgelikleri çekeceðiz. En az 3 kutu fayans lazým. Hemen gelirse akþama bitecek. 2 kutu olsa da olur…”
Arabaya atlayýp tekrar evin yolunu tutuyorum. Fayanstan bir örnek alýp hýrdavatçýlarý geziyorum.
Heyhat! Maðusa’da kaç tane hýrdavatçý varsa hiç birinde yok. Týpatýp aynýsýný geçtim. Yakýn tonlarýndan dahi bulsam alacaðým. Ama nafile. Kime sorduysam hep ayný cevap: Ya “Yok”; ya da “Ancak yarýna” deniliyor.
Hava kararmaya baþladý. Ustalara “Artýk yarýna kaldý” diyorum. Onlar da çaresiz eþyalarýný toplayýp ayrýlýyorlar…
Araba atlayýp kaldýðým evin yolunu tutuyorum. Kafamdan bin bir düþünce geçiyor…
Umarým yarýna bu fayanslarý bulurum da ayný sýkýntýlarý bir daha yaþamam…
Anlamadýðým neden hep bütün aksilikler beni buluyor?
Gökten yaðmur yaðsa benim baþýma taþ düþüyor…