Tez-Can o gece gizlice dergâhtan ayrýldý. Gittiðini Pir'den baþka kimse bilmiyordu. Ta ki bir hafta sonra Pir, dünyasýný deðiþtirince gittiðini herkes anladý. Çünkü cenazede Tez-Can'ý arayan gözler, onu bulamadý.
***
Tez-Can, eski hayatýna döndü. Tabii bu hayatta onun adýnýn Tez-Can olduðunu bilen yoktu. O, þimdi karþýlaþtýðý olaylara, yaþadýklarýna, etrafýndaki insanlara baþka bir gözle bakýyor; tahammül ve anlayýþ gösteriyordu. Dergâhta yaþadýðý anýlarýný ve bilhassa Pir'in nasihatlerini sýk sýk hatýrlýyordu. Ýki-üç ayda bir, bir kamyon dolusu yiyecek, içecek, giyecek malzemesini marketlerden kendi seçiyor, bunlarýn araca yüklenmesine yardým ediyor; þoföre dergâhýn erzak deposunun arka kapýsýna bunlarý kimseye görünmeden býrakýp gelmesini söylüyor; bir gören olur da kim gönderdi diye sorarsa cevap vermemesini sýký sýkýya tembih ediyordu.
Aradan uzun bir zaman süresi böyle geçti. Bir gün, gönderdiði malzemeler geri geldi. Þoför:
-Beyim, dergâh mergâh bir þey kalmamýþ orada. Sordum, nereye gittiðini bilen yok, diyordu.
-Sen þaþýrdýn mý be adam? Önceki gönderilenler gitti de bu neden geri geldi? Dergâh, nereye gidecek? Kocaman dergâh nereye gider? Dedi kýzgýn bir ses tonuyla.
-Valla beyim, ben de þaþýrdým. Üstelik benim defalarca gittiðim bir yer orasý. Þimdi orada her taraf kazýlmýþ, galiba oradan otoban geçecekmiþ.
Bu sözleri duyunca hemen arabasýna atladý. Saatlerce süren bir yolculuktan sonra dergâhýn bulunduðu yere geldi. Aradan geçen yýllar oralarý çok deðiþtirmiþti. Yeni ve çok katlý konutlar, parklar, alýþ-veriþ yerleri yapýlmýþtý. O yüzden dergâhýn yerini bulmakta biraz zorlandý. Bulduðunda ise çalýþmalarý devam eden simsiyah bir asfalt, gidip gelen kamyonlar, silindirler, kepçeler görünce âdeta þok geçirdi. Arabasýndan inip düþe kalka kazýk yerlerden geçti. Makineleri durdurup dergâhý kurtarmak ister gibiydi, ama aslýnda dergâhtan geriye bir tek tuðla bile kalmamýþtý. Az kalsýn önüne atladýðý bir kamyonun altýnda kalacaktý. Neyse ki þoför onu farketmiþ ve zamanýnda frene basmýþtý. Kamyon dururken öylesine acý bir fren sesi çýkardý ki duymayan kalmadý. Bütün makineler sustu, herkes ne olduðunu öðrenmek için oraya koþtu. Ýçlerinde iyi giyimli, olay mahalline koþarken bile saða sola emirler veren bir adam da vardý. Belli ki o, bu iþin yetkilisiydi.
Bu adam fren yapan kamyon þoföründen olayla ilgili bilgiyi aldýktan sonra Tez-Can'ýn yanýna gelip ona baðýrmaya baþladý. Tez-Can da bu adamýn yakasýna yapýþýp baðýrýyordu:
-Dergâh nerede? Pir'e ne oldu, derviþlere ne oldu? Türbe nerede türbe?
Adam yakasýný kurtarýp cevap verdi:
-Türbeyi de yanýndaki mezarlarý da þu karþýdaki tepenin arkasýna naklettik.
-Ya Pir, ye dergâh, ya derviþler...
-Git iþine be adam! Bize vakit kaybettirme! Bu devirde dergâh, Pir, derviþ mi olurmuþ? Diyerek Tez-Can'ý itekleyip yere düþürdü, arkasýný dönüp giderken tekrar çalýþtýrmalarý için makineleri kullananlara iþaret verdi. Makineler çalýþmaya baþladý.
Tez-Can, yere kapaklandý. Alný çizildi, burnu kanadý, ellerinin içi soyuldu. Düþtüðü yerden kalktý, baþý dönüyordu. Onun için gördüðü bir taþýn üzerine oturdu, baþýný ellerinin arasýna alýp yüksek sesle beddua okumaya baþladý.
Ama, makine gürültüsünden onun sesini duyan hiç olmadý.
...BÝTTÝ...