Akýp giden bir zaman duruyor,
Ýstanbul'un sanrýlý yamacýnda.
Güneþ kýzýlca bir kýyametle ayrýlýyor,
Mavilerimin renk deðiþtirdiði gökyüzümden.
Yerini alaca bir karanlýða býrakýrken haliç,
Bu þehri; þedit ýþýklý gürültüler kudurtuyor...

Býkkýn bir üzüntünün,
Terkedilmiþ mutluluklarýný açýyorken akþam sefalarý,
Birden bire yýllarýn yorgunluðuyla soluveriyorlar umutlarýmda.
Ah gönül deryamýn açmayan akþam sefasý,
Bir gün batýmýyla birlikte terk edip gittin beni.
Mavisiz kalan gökyüzümün,
Siyaha kurþun sýktýðý bir anýnda...

Her akþam surlarýnda bir delik açýlýyor,
Ýçimdeki fethedilmeye muhtaç kalenin.
Tam sevdamýn hükmünü sürecekken,
Yýkýlmaya yüz tutmuþ bir imparatorluk oluyorum.
Yusuf'u kaybeden Yakup misali,
Kaybolduðum sensizlikte,
düþtüðüm kuyuya aðlýyorum

Ah sebebi yokluðum!
Bu þehir týrnaklarýný batýrýyor düþlerime.
Üsküdar alýp götürüyor senin seyredilmeye deðer hayalini.
Ben avuçlarýmda
Bir Ýstanbul boðazý oluyorum.
Ve sen vuruyorsun gözlerimin kýyýlarýna.
Aðlýyorum.
Boðuluyorsun...


17.Aralýk.2004 Üsküdar
Güneþ nasýl batmýþsa istanbul'da
Öylece batýp gittin umutlarýmdan
dranaz'a hiç doðmamýþ gibi...



Ayþe Özyýlmaz