Akıp giden bir zaman duruyor,
İstanbul'un sanrılı yamacında.
Güneş kızılca bir kıyametle ayrılıyor,
Mavilerimin renk değiştirdiği gökyüzümden.
Yerini alaca bir karanlığa bırakırken haliç,
Bu şehri; şedit ışıklı gürültüler kudurtuyor...

Bıkkın bir üzüntünün,
Terkedilmiş mutluluklarını açıyorken akşam sefaları,
Birden bire yılların yorgunluğuyla soluveriyorlar umutlarımda.
Ah gönül deryamın açmayan akşam sefası,
Bir gün batımıyla birlikte terk edip gittin beni.
Mavisiz kalan gökyüzümün,
Siyaha kurşun sıktığı bir anında...

Her akşam surlarında bir delik açılıyor,
İçimdeki fethedilmeye muhtaç kalenin.
Tam sevdamın hükmünü sürecekken,
Yıkılmaya yüz tutmuş bir imparatorluk oluyorum.
Yusuf'u kaybeden Yakup misali,
Kaybolduğum sensizlikte,
düştüğüm kuyuya ağlıyorum

Ah sebebi yokluğum!
Bu şehir tırnaklarını batırıyor düşlerime.
Üsküdar alıp götürüyor senin seyredilmeye değer hayalini.
Ben avuçlarımda
Bir İstanbul boğazı oluyorum.
Ve sen vuruyorsun gözlerimin kıyılarına.
Ağlıyorum.
Boğuluyorsun...


17.Aralık.2004 Üsküdar
Güneş nasıl batmışsa istanbul'da
Öylece batıp gittin umutlarımdan
dranaz'a hiç doğmamış gibi...



Ayşe Özyılmaz