Gündüz güneşini alır gider
Ardında bir karanlık bırakarak.
Karanlık geceye bir ay armağan eder
Tüm renkleri içinde saklayarak...

Ben sana benzetiyorum her şiirimi
gündüz gibi, güneş yüzünü alıpta gidiyorsun.
Ardında koskoca bir hasret bırakarak
ve ardından bir hayal armağan ediyorsun bana
ay yüzüne bir tebessüm katarak...

Sen her kelimede ayrı ayrı anlam yükleniyorsun.
Her hecende başka bir aşkla cümleleşiyorsun
sen kalbime kitap gibi yazılırken
ben niye şaiir oldum sanıyorsun?

Sevdanla filizlenirken umutlar
seninle baharın aşklarındayım.
Yoksan eğer bir ömre benimle
bilki yalnızlığın karakışlarındayım.

Dranaz