her kez uykunun esiri olmuşken
biz seninle hiç tükenmeyen sabahlara kalktık.

Düşünce girdabında boğulurken herkes
biz seninle kafamıza koskoca bir “boş ver” taktık.

Limanlar yalnızlıklara demir attıkça
biz seninle bakışarak ne gemiler yaktık

ölü duygular içinde büyüttüğümüz koca bir yürekti.
Hayattı bizim mücadelemiz.
Küçücük bir damlayken ummanlara aktık

içimizdeki aşk gelgitlerini görmezden gelsek te
yüreğimizin kıyılarına çarpan dalgalara sevgiyle baktık

ve sevda kıymeti bilmezler geçerken kıyılarımızdan
biz seninle oturup el ele ne gemiler yaktık.

Dranaz