Pazar günleri kýzýmýn keman dersleri için Kuzucuk Köyü’ne gidiyorum. Ders, yarým saat sürüyor. Kýzým “Grade” sýnavlarýna hazýrlanýyor. Grade, Ýngiltere’nin ABRSM’nin düzenlediði Enstrüman seviye sýnavý.
     Kýzýmýn çalýþmasý, yaklaþýk 35 dakika sürüyor. Bu süre içinde de ben Kuzucuk Köyü içinde yol kenarýna portatif olarak kurulmuþ “Barýþ’ýn Yeri” adlý mekâna gidiyorum. Burada döner, kebap, kahve, çay ve çeþitli içecekler bulunuyor.
     Genç bir arkadaþ çalýþtýrýyor burayý. Onunla adaþýz. Onun da adý Hakan. Selam verip oturuyorum. Yan tarafa büyük bir þemsiye ile de gölgelik yapmýþ. Küçük bir masa ile birkaç sandalye koymuþ. Asýl mekân ön kýsmý. Masalar ve sandalyeler burada. Bir restaurant ve cafe görünümü var.
     Hakan, hoþsohbet bir arkadaþ. Kendimi tanýtýyorum. Sade bir kahve söylüyorum. Biraz sonra bol köpüklü, tadý hoþ, güzel bir kahve geliyor önüme. Tabii yanýnda bir bardak su var. Alýþkanlýk yapmýþýz bir defa, sudan bir iki damla kahveye döküp yudumluyorum. Gerçekten nefis bir kahve. Hem tadý, hem de görüntüsü mükemmel…
     Bu arada gelenler oluyor. Ya köylü gençler, ya da yoldan gelip geçen müþteriler bunlar… Araçlarýyla yolculuk yapanlar, kýsa bir mola veriyor burada. Kimileri kahve içiyor, kimileri döner ýsmarlýyor. Köylüler için de özlenen bir mekân burasý…
     Küçük, temiz ve þirin bir yer “Barýþ’ýn Yeri.” Burasýný, belediye açmýþ. Hakan, “Ben çalýþtýrýyorum burasýný” diyor. “ Genelde hafta sonlarý hizmet veriyorum. Sabah erkenden gelip açýyorum. Erkenci müþterilerim var. Gelip kahve içerler. Döner veya kebap yerler. Öðleye doðru da kapatýrým” diyor…
     Hakan, titiz, temiz bir genç. Dürüstlüðü ve doðruluðu her halinden anlaþýlýyor. Ayný zamanda konuþkan biri de... Belli ki iþini severek yapýyor.
Asýl iþi bu deðilmiþ. DAÜ’de çalýþýyormuþ. Otobüs þoförüymüþ. “Hafta içi kendi iþimdeyim. Hafta sonlarý da buradayým” diyor. “Masraflarým çýkýyor. Hem vakit geçiriyorum, hem de bölge halkýna hizmet veriyorum. Yoldan gelip giden yolcular için de farklý oluyor. Biraz oturup soluklanma fýrsatý buluyorlar. Kahve içip dinleniyorlar.” diyor.
     Hakan ile farklý bir konuda sohbet ediyoruz. Nereden açýldý bilmiyorum ama konumuz Adana oluyor. Gülerek: “Adana’yý çok iyi biliyorum” diyor. Anlatmaya devam ediyor: “Birkaç kez Adana’ya gittim. Þu hikayeyi anlatýrlar hep.” Çocukluðumdan beri hep duyduðum Yýlan ile Kozanlý hikâyesini anlatýyor: “Kozanlý ile bir yýlaný ayný torbaya koymuþlar. Yýlan, ‘Kozanlý beni sokuyor, Kozanlý beni sokuyor’ diye bas bas baðýrýyormuþ... “Düþün be Abi, yýlan adamý deðil, adam, yýlaný sokuyor”
     Ben, gülüyorum. “Bak, bu hikâyenin gerisi de var. Bu kadar olan kýsmýný genelde Kadirlililer anlatýr. Burada bitirirler. Kozanlýlar da bu hikâyenin devamýný anlatýrlar: Yýlan, Kozanlý kendisini sokuyor diye torbadan çýkýp kaçmýþ. Ama bir de bakmýþ ki Kadirlili geliyor. Yýlan ‘Eyvah, Kadirlili geliyor!” diyerek Kozanlý’nýn olduðu torbaya geri girmiþ”
     Gülüþüyoruz. Yani Kýbrýs’ta Kuzucuk’ta bir cafede, Kýbrýslý biri ile “Kadirli-Kozanlý Hikâyesini” konuþacaðýmýz hiç aklýma gelmezdi. 40 yýldan fazla bir süre bu hikâyeleri dinlemiþtim hep. Hakan’a diðer Kadirli Kozanlý hikâyelerinden anlattým. Onlara da güldük. Bu konuda anlatýlan o kadar çok hikaye vardý ki anlatmakla bitmezdi…
     Kahve içimi sonrasý vaktim doluyor. Ýki adaþýn, “Kadirli-Kozanlý” sohbeti sona eriyor. Çok güzel bir sohbetin ardýndan kalkýp kýzýmý almaya gidiyorum…
     Eðer Hafta sonlarý yolunuz Kuzucuk Köyü’ne düþerse, hemen yol üstünde bulunan “Barýþ’ýn Yeri” adlý mekâna uðrayýn. Ýster kahve için, isterseniz kebap yiyin. Hiç piþman olmayacaksýnýz. Güzel bir sohbetten sonra kendinizi dinlenmiþ hissedeceksiniz. Belki de hiç unutamayacaðýnýz bir hafta sonu yaþamýþ olacaksýnýz…