Hayat bazen aydýnlýk, bazen karanlýk
Biz ikisini de yaþadýk, yaþadýk ve bitti!..
Güneþi yerine astýk, bulutlarý göðe yapýþtýrdýk
Çok þükür ýslanmaktan da kurtulduk!..

Daha ne bekliyoruz ki hayattan?
Dünyayý küstürdük, yeryüzünü alt-üst ettik
Deðerleri hiçe saydýk, tükettik, var olana kurþun sýktýk
Yarýnlar için ne oksijen yedekledik
Ne tohum sakladýk, o da yetmedi
Kendi taþýmýza, topraðýmýza el gibi baktýk
Ne ektik, ne biçtik. Biz kolayýna kaçtýk...
Ýthalatý tercih edip düþmanlarý zengin ettik
Bu yüzden aç-susuz kaldýk, sahte tohumla avunduk
Her gün altýna odun attýk alevini körükledik
Ýnsaný insana öldürttük, sayýsýz mezarla acýlarý çoðalttýk
Yaðmurun yerini analarýn gözyaþý aldý
Kaldý mý yaþayacak bir heves bu alemde
Söyle arkadaþ, yakýþýr mý bunlar Cumhuriyet'e?..

Ve dedik ki sonunda dünyaya: biz senin kýymetini bilemedik
Baþýnýn çaresine bak, dön kendi ekseninde
Biz bildiðimizi okuruz, bilmesek de ahkâm keseriz
Ýlim, bilim neyimize, taþtan duvarlar yeter bize...

-Yolun iki ucu açýk, sonsuzluðu gösteriyor tarih
Gidiþat?..

Aydýnlýðýn üstüne toprak attýk, yeþili öldürdük
Çiçekleri aðlattýk, daðlarý devirdik
Aðaçlar idam mahkumu
Soy aðacý yasta -börtü-böceðin külü savruldu-
Yýkýk umutlarý alkýþladýk, düþler askýda
Üzerlerine yeni þehirler kurduk
Ve o þehirleri ömürlük sandýk! ..
Karný aç olan yine aç, tok olanýn doymaz gözü...

Sebepsiz aðrýlardan yeni hastalýklar yarattýk
Ben zararda, sen firarda. Oh ne âlâ ne âlâ!..
Bu ortaklýk son bulsun be arkadaþ
Anýlar cam kýrýklarý arasýnda, býrak kendi halinde can bulsun
Gerçeði kurtar sen ateþten
Ve ben, seni dünde ki gibi hiç tanýmamýþ olayým
Kesilen aðaçlar dikilse bile!..

-Yanýk ellerinle, körelmiþ gözlerinle
Sahte kalbinle daha ne istiyorsun ey insanoðlu?
Günahkârsýn, günahkâr unutma
Bu Cumhuriyet'in sýrtýný acýlara dayayamazsýn!..
Acýlarý yýkayarak, karanlýklarý yýkarak
Geldi bu dünyaya 29 Ekim 1923...

Rukiye Çelik/ANKARA