Hangi rüzgar estirir beni
ruhumun ıssız kıyılarına?
Çocuk seslerini duyar duymaz
Bilmeden baharın koynuna atılıyorum...

Gazeteden uçurtmalarına bağladıkları özgürlüğe değince bakışlarım
Gönlümün ıssız toprakları şenlenir gibi deviniyor...

Ah, o anda yüzüme nisan değiyor!
Islanıyor hüzünlü gülüşlerim
Sol yanımdan inatla hücrelerime bulaşıyor yalnızlık...

Yağmur kuşlarının sessizliği nedendir ki, şu son cemrelerde?
Sanki her biri baharı kaybetmiş, üşüyen çocuklar gibiler...

Havada esrik bir hüznü soluyorum
Serçelerin aymaz neşelerinde İncir kuşları da nedense pek suskun
Yağmur altında yas tutmuş gibiler...

Gazeteden uçurtmalar ıslanıyor.
Gökkuşağı çocuklarının yüzlerindeki ışıltılar soluyor
Uçurtmanın kuyruklarına bağladıkları umutları,
Tek tek düşüyor nisanın ıslattığı toprağa...

İçime batıp duruyor, özlemin havada uçuşan kıymıkları
Yağmurkuşu suskunluğuna çekiliyor gönlüm
Hüznün esrekliğine teslim oluyor gözlerim...

Emine Pişiren