Vakit geldi artýk Süveyda
Gidiyorum
Gözlerimi terk ediyorum.
Kalbimi öldürmeden önce
_ki, o bunu çoktan hak etti_
Sana son defa sesleniyorum.

Sesimi duymaný ben istedim, evet
Týpký, susmayý ve saklanmayý da istediðim gibi.
Bir sýr vardý sende beni çeken
Uzak ýrmaklarýn sesi,
Karanlýk ormanlarýn nefesi gibi
Yaðmurlarla birlikte gelen,
Korkutan ve cezbeden.

Tam da yedi iklimi birden terk edecekken
Burada;
Bütün sýnýrlarýn sonunda,
Yalnýzlýðýmýn bir ucunda,
Bunca zaman durduysam eðer
Hep senin o; Elif’in ve Nun ‘un yüzünden.
Garip deðil mi?
Gözlerimi yollarýna mahkûm ettiðim zindanlarýn,
tek meþalesi,
ufka açýlan tek penceresi
O ýssýz ve ürkek harflerinin
Beni þimdi
Zamansýz ve mekânsýz bir ayrýlýða sürgün etmesi.

Ve ne garip deðil mi?
Kalbimin hiç bilmediði bir lisanýn manâsýný sevmesi.

Yoruldum artýk Süveyda
Varlýðýnýn manasýný taþýmaktan
Ve bu vebali
Dipsiz bir kuyu gibi
Kadim bir sýr gibi saklamaktan yoruldum.
Bir intihar eylemiydi çünkü sana her bakýþým
yuvasýndan ilk kez uçuþu yavru kuþlarýn.

Aþktan ve kederden ölünmüyormuþ Süveyda
Ölünseydi eðer,
Ten kafesimde çýrpýnan bütün güvercinleri azat eder
Pencerene konduklarý anda
Vururdum hepsini birer birer.

Oysa
Bedenleri tükenen cehennemlikler gibi
Her yandýðýmda yeniden yaratýldý sanki kalbim.
Ne hakikatine erebildim aþkýn,
Ne de renginden vazgeçebildim
O hiç koklayamadýðým saçlarýnýn.

Yine de uslanmadým
Yýldýzlara, karanfillere, buldum bütün kabahati
Sana gözlerini hiç anlatmadým.
Gün gelir de,
Terk eder belki diye aþk
Ben seni çocuklarý, kuþlarý, kitaplarýmý sever gibi sevdim.
Ruhunun benimle ayný þarkýlarý söyleyen sesini
Ve o sesin
Hiçbir mutluluðun eskitemediði
Hiçbir gülümseyiþin silemediði hüznünü sevdim.

Ben aþký deðil Süveyda
Seni sevmeyi de deðil
Sadece ve sadece seni sevdim.

Bu yüzdendir ki
Gözlerime ve sana veda ederken dahi
Ayrýlýk, zaman ve mesafeler
Asla incitemeyecek kelimelerimi.

Beni anlýyorsun deðil mi?