Bir mezar seç kendine ey insanoðlu!
Mezar taþýna yazdýracaðýn afili bir sözde olsun.
Üzerine sevdiklerin teker teker toprak atsýn.
Gözyaþlarýyla yýkasýnlar topraðýný.
Kimileri baþucundan ayrýlamayýp dakikalarý, saatleri unutsun.
Herkes diline senin adýný dolasýn.
Dünya yüzüyle bakarken seni göremeyenler,
Yüzüne konuþamayanlar
Toprak olduðunda kýrk yýldýr tanýyormuþçasýna konuþsun.
Dünya gözüyle arkandan fitne fesadýný eksik etmeyenler,
Sen ölüp gidince kýymet bilir gibi yapsýnlar.
Ey insanoðlu!
Sen koþturup durdun sonunu bilmeden.
Sildin aklýndan, seni hep severler sandýn.
Takvim yapraklarýndaki tarihini aldýktan sonra
Kalýr mý zannettin kendini,
Seni tanýyanlarýn dilinde, gözünde ve kalbinde…
Üç beþ gün bilemedin bir ay geçer,
Kim gelir ki topraðýna yüz sürmeye.
Kim gelir ki seninle dertleþmeye.
Sen toprak olursun; seni sevenler kör, saðýr belki de dilsiz olurlar.
Sen, soðuktan daha beter gecelerde
Titrersin mezarýnda öyle bir baþýna,
Gelse gelse annen, baban varsa eþin belki de evladýn gelir yanýna.
Üç beþ dakika topraðýný sulayýp açan çiçekleri görerek mutlu olurlar.
Birkaç dertleþmeden sonra onlar da çeker giderler,
Ýnsanoðlunun telaþesine karýþmaya.
Ýþte ey insanoðlu!
Kendine bir mezar seç,
Seç ki günü geldiðinde sevdiklerinin ellerinde gömül ve
Seni unutmayacak bir arkadaþ edinmeyi de unutma…

(ÞÝÝR ÝÞÇÝSÝ)