sevgilim, çarkı kırılası dünyaya vicdani reddim
epeydir sessizlik tanrısıyla bulutları sayıklıyoruz

sonra pencereye konan serçelerle uyanıyorum aynadan
o an fark ediyorum işten atılanların bakışı olduğumuzu

aramızdaki uçurumun derinliğince şarkılar söylüyorum
güzel sıfatları çıldırtan bakışlarınla yıkıyorum zihnimi

ve nerede bir kaplumbağa görsem saçlarını anlatıyorum
ki yine de dinmiyor arındığım ormanın uğultusu

olmadık zamanlarda gidip denizi izliyorum uzunca
temize çekeyim derken hep dara çekiyorum kendimi

gülüşünü koparan eşik nedendir sinemde araf kapısı
şimdi bu soruyla hangi ırmak düşürür ezberini şavka

sustum sevgili, söz ki çölde unutulmuş bir zamandır
senin gözlerin, benim çetelem, hepsi bu: yağmur kuşları

Öpülmemiş Şehlâ (Syf 18)