Adýna sayfalarca yazý yazmak,
Bir þairin kahveyle beraber yazdýðý þiir,
Yýllarca ayrý kalmýþ iki aþýðýn bir araya gelmesi gibi.
Öyle tutkulu, özlem dolu.
Hani derler ya söz uçar yazý kalýr diye,
Seni gören tüm yazýlar kanatlanýyor ve,
Karýþýyor gökyüzüne.
Bazen sevgilim,
Sevda gemileri yelken açýyor engin denizlere,
Dümeninde sen.
Yönün ise kalbime.
Bazen de annesinden dayak yiyen bir çocuk gibi.
Vursan da, kýrsan da,
Dilimde adýn,
Kollarýnýn arasý sýðýnacak tek limaným.
Ah, kalp atýþým.
Öyle bir zaman geliyor ki kapatýyorum gözlerimi,
Çiziyorum resmini zihnime.
Gülüþünü, gözlerini.
En çokta kendinden emin olan duruþunu.
Düþüyor iþte bedeninin her hali yüreðime, zihnime, hayalime.
Kalbim dayanmaz bir hal alýyor, bedeninin ahenk dolu süzülüþüne.
Bedenin durdu diyelim,
Dökülüyor dilinden zarif, kýrýlgan cümlelerin.

Ýþte, ilk baharým,
Yüreðimin sesi, kelimelerimin tek adresi.
Þiirin ayaklarý olsa koþa koþa sana gelir ya,
Bu yürekte baþtan aþaðý þiir oldu kalktý geldi sana.
Aç kollarýný bana,
Aþkýmýz satýr satýr yazýlsýn bütün asra.