Türkler olarak Ýslâmiyet’ i kabulümüzün baþlangýcý olan XI. Yüzyýl, ayný zaman da, kitleler halinde bir göç dönemimizdir. Batýya doðru baþlayan bu yoðun göç hareketlerinde, özellikle Anadolu’ ya yöneldiklerinde, güzergâhlarýndaki Ýran’ dan, önemli kültür etkileþimleri ile birlikte, dil konusunda da bayaðý bir alýþveriþleri olacaktý.

Osmanlý Türkçesi, 13. yüzyýldan itibaren þekillenmeye baþlar,
15. yüzyýlýn ortalarýnda Osmanlý Devleti’ nin coðrafî sýnýrlarýnýn alabildiðine geniþlemesi ve siyasî birliðin mükemmelliði, Türk topluluklarý arasýndakidil birliðinin saðlanmasýnda en önemli bir etken olacaktý. Bu yüzyýlda Türkçe, devletin resmî dili, ilim, kültür ve sanat dili özelliðini kazanacaktý.

17. Yüzyýlda,Osmanlý mûsýkîsi ile paralel bir þekilde mükemmelleþir ve 20. yüzyýlýn ilk çeyreðini de içine alarak, özellikle yazý dilinin vazgeçilmez formatý haline gelir.

Devlet nezdinde; Osmanlýca yazý dilinden rahatsýzlýk, daha, 20. yüzyýlýn baþlarýnda Ýttihat ve Terakkî’nin iktidarda olduðu yýllarda tartýþmaya açýlýr.

Daha 1905’ de “arý” Türkçeye yöneliþin yeni yeni görülmeye baþlandýðý bir dönemdir. O günlerde okul dergisi nitelikte bir dergilan “Çocuk Bahçesi” yayýn hayatýna baþlar. Dergi, bir süre sonra, Celal Sahir Ali Ulvî, Âkil Koyuncu vd. yazarlarýn katýlýmýyla Yeni Türkçecilik akýmýnýn en radikal savunucusu bir edebî dergi olacaktýr.
1908’den sonra, edebir dergiye dönüþecek olanak “Servet-i Fünun”,Halit Ziya Uþaklýgil ve Celal Sahir Erozan, yeniTürkçe hakkýnda ses getirecek yazýlara imza atacaklardýr.
Yayýn hayatýna, 1911 yýlýnda Selanik’te yayýmlanmaya baþlayan Genç Kalemler dergisi ile “Millî Edebiyat” akýmý ile Türkçe’ nin de tartýþýlmaya baþlanacaktýr.

Millî Edebiyat akýmýnýn mensuplarýnýniddialarýna göre; Divan Edebiyatý, Arap ve Fars edebiyatýnýn etkisi ortaya çýkýp geliþen taklidî, yapay bir edebiyattýr. Tanzimat sonrasýnda ortaya çýkan edebiyatlarý ise her þeyi Batýlý karakterdedir.
Daha sonra , yeni dil konusunu iþleyen, oldukça bol bir yayýn, Türk okurlarýnýn hizmetine sunulacaktýr.

Yine 1911 yýlýnda Türk Yurdu Cemiyeti’nce; “Türk Yurdu” dergisi, yayýn hayatýna baþlayacaktýr . Derginin toplamda, 20 yýllýk faal yayýn hayatý olacaktýr.
Bu derginin önemli yazarlarýndan olan Ziya Gökalp, Cumhuriyet’ in kuruluþu ile, yeni rejimin ideologu olarak ortaya koyacak bütün fikirleri gibi dil konusundada görüþlerini daha bu yýllarda ortaya koyacaktýr.
Ayrýca; Ömer Seyfeddin ve Ali Canip Yöntem de ayný dergide hararetli yazýlar yayýnlayacaklardý.
Meþrutiyet döneminde gündeme getirilen, Farsça ve Arapça kökenli kelimelerin dilden atýlarak, Türkçenin sâdeleþtrilmesi konusu, Cumhuriyetin kuruluþunun hemen ardýndan, diðer inkýlâplarda olduðu gibi, dilde de, Türk halkýnýn bu konudaki görüþ ve tercihinin alýnmasýna da lüzum görülmeden Türk Dili, tarihte eþi benzeri görülmeyen bir istilâ ve talânla birlikte, âdeta bir yýkým yaþayacaktý.
Atatürk’ün; “Bedenimin babasý Ali Rýza Efendi, hislerimin babasý Namýk Kemal, fikirlerimin babasý ise Ziya Gökalp'tir' dediði anlatýlagelir.
Bu sebeple Cumhuriyeti kurduktan sonra, Türk toplumu üzerinde uygulanacak olan siyasî, sosyal, kültür vd. reformlarda, önemli bir zaman dilimi içerisinde Ziya Gökalp’ in fikir ve görüþleri doðrultusunda uygulamalarda bulunacaktý.
Türkçe’ de yapýlmasý plânlanan deðiþikliliklerde müracaat edecekleri ilk ismin Ziya Gökalp olmasý kaçýnýlmazdý.
Türkiye’ nin hemen hemen bütün meseleleri üzerine yazdýðý onlarca kitabýn içerisinde, onun en bilinenkitabý “ Türkçülüðün Esaslarý”nda, Türkçe konusuna sayfalarca yer verilir.
Gökalp, dilimizde gerekli düzeltmelerin yapýlmasý için, dikkate alýnmasý gereken hususlarý sýralarken; Arapça ve Farsça bütün kelimelerin stýlmasý ile yerine mevcut olan, ya da türetilecek Türkçe kelimelerin kullanýlmasýný, konuþma dilinde halk edebiyatýndaki dilin, yazý dilinde ise, Ýstanbul lehçesindekadýn aksanýnýn temel alýnmasýný önermektedir ki; bunlar ülke gerçekleriyle baðdaþmayan, fevkâle ütopik tesbitlerdir.
Osmanlý’yla beraber Ýslâmiyet’ in mevcut uygulamasýndan da oldukça rahatsýzdýr Gökâlp.Bir dünya dini olan ve temelde Arapça ile anlatýlan ve ibadet edilen Ýslâmiyet’ ten de oldukça rahatsýzdýr.Bütün bu rahatsýzlýklarýný ve buna karþý ne yapýlmasý gerektiði konusunda kendisine söz hakkýný Cumhuriyet’ in ilân edilmesiyle bulur.Ayný sene kaleme alýp yayýnladýðý “TÜRKÇÜLÜÐÜN ESASLARI”yeni rejimin âdeta “âmentü”sü olur.
Bundan sonra Cumhuriyet’in Din, Dil,Hukuk,Eðitim v.d.devrimlerine esas teþkil eden fikirlerin ana ekseninde,bazen de bütün detaylarýnda Gökâlp’in etkisi açýk bir þekilde görülür.Lâiklik,Türkçe Kuran,Türkçe Ezan,Türkçe ibadet gibi kavramlara yüklediði anlamlar ile Mustafa Kemâl’in bu konulardaki görüþleri bire bir örtüþür.
Ziya Gökâlp Osmanlý ile ilgili analizlerinde , Türk toplumunun yeryüzündeki diðer akrabalarý ile farklýlýklarýný hiç göz önüne almamýþ,baþta dini,geleneksel deðerleri ve bulunduðu coðrafyaya hep at gözlüðü ile bakmýþ ve tabiî ki yanýlmýþtýr.
“…Gökâlp Türk harsý ile Osmanlý Medeniyeti’ ni birbirinden ayýrmaya çalýþýrken,Ýslâm dini ve Osmanlý Ýmparatorluðu’ nun,Türklüðün bünyesi,vicdan ve harsý(medeniyeti)üzerinde yaptýðý köklü deðiþmeleri unutmuþ görünür.Meselâ bir Yakut Türk’ ü ile Anadolu Türk’ü arasýndaki hars farkýný düþünmek lâzýmdýr.Gökâlp gerçi bu farký görmüþtür ama,Anadolu Türk’ünü öteki ‘soydaþ’larýndan ayýran sebepler arasýnda,kudretli,egemen bir Ýmparatorluðun etkilerini söylemek istememiþtir…”
Bu bilgiler ýþýðýnda Gökâlp’i :
“…Cumhuriyet’i yüceltmenin yolunun,Osmanlý’yý aþaðýlamaktan geçtiðine iman edercesine inananlarýn fikri önderi konumundaki isimlerimden biri…” olarak deðerlendirmemiz de herhaldeyanlýþ olmayacaktýr.


12 Temmuz 1932’ de Türk Dili Kurumu kurulur.Bu kurumun oluþumundan önce Osmanlýca’yý ortadan tamamen kaldýrmak amacýyla “teori”olarak hayal mahsulü düþünceler üretilir.Bu düþünceye göre dünyadaki bütün diller Türkçe’den üretilmiþ idi.
”…Hiçbir ülkenin eþine rastalamadýðý bir vandalizme inkýlab adý verilir.Dil inkýlabý.Bu aþýrý tasfiyecilik çýkmaza saplanýnca sahneye yeni bir nazariye çýkarýlýr:’Güneþ Dil Teorisi’.Bu dahiyâne buluþ intelijansiyanýn namusunu kurtarýr.Türkçe bütün dillerin anasý olduðuna göre özleþtirmeðe ne lüzum var…Ama bir kere ok yaydan fýrlamýþtýr.Ýntelijansiya ebedî þef’in ölümünden sonra büsbütün gemi azýya alýr.Dil Devrimi politikanýn emrindedir artýk.Ona dil uzatmak,devlete karþý koymaktýr.Aydýn’ýn tek hürriyeti vardýr :dili tahrip.Mektepler nesillerin hâfýzasýný neseb-i gayr-ý sahih ‘tilcik’lerle doldurur…
…Dil’de inkýlab olmaz.Ýhtiyar tarih,dünyanýn hiçbir ülkesinde böyle bir çýlgýnlýða þahit olmamýþtýr.Toplum geliþtikçe,dil de geliþir.Osmanlýca diye bir dil yoktur.Osmanlýca,Anadolu’ya yerleþen ve Ýslâmiyet’i benimseyen Türkler’in dilidir.Yani hâlis Türkçedir,Batý Türkçesi…””
Bütün bu inkýlâplar yapýlýrken tabiidir ki TBMM’nin oluru alýnýyordu.A

https://ferahnak.wordpress.com/2020/06/21/osmanlica-nin-tuketilisi-dilimizin-tarzanca-ya-cevirdi/?preview_id=585&preview_nonce=0e5977e2f4&preview=true