Hatıralar uyanır her yağmur damlasının sesine itimat ettiğimde
Ayağıma batmasın diye parmak ucuyla yürürken hayal kırıklıkları arasında
Şşş sessiz ol üstadım
Yaralarını kim sarar sonra
Sus yalnızlığında sararıp solsan da
İnce hastalık derler varmazlar üzerine
Sessiz ol yüreğim duyurursan ritmini
Cürret bulur nakarat eklemek isterler sonra
Sus yüreğim içine akıt ahını duyarlarsa Derviş olurlar sana
Ne güzel mektepsin sen hayat
Ne çok şey öğrettin görmedim senin gibi muallim
Şiir yazmayı şair olmayı Kitaplardan değil senin ilhamından öğrendim
Kalemi tutmayı, hüznü, göz yaşını, sessiz çığlıkları okumayı bil hassa senden öğredim...
Meczupsun dediler, anlam veremediler tebessümlerime
Oysa sadece kendimi kendimi gizlerdim...
Ne olurdu duygularıma söz geçirmeyi de öğretseydin
Hem öğretmiyorsun hem de çalışmadığım yerden soruyorsun darılıyorum doğrusu
Ne çok boşluk var ruhumda
Ne çok sızı...
Ben tebessümü belledim oysa kendime setri vechi
Hani azıcıkta olsa cesur olabilseydim hiç korkmadan yürürdüm duygularımın ardında
İyi mi oldu böyle
Sen hercaim oldun ben kolsuz kanatsız bir acizane
Ne öğretmek istiyordun bana neyi öğrenemiyordum bir türlü
Aynı yerden deşip deşip duruyorsun
İş mi yaptığın yanıyorum...
Ne yağmur damlası alıyor acımı ne bir damla göz yaşı
Hangi dersten kaldım...
Olur da bir gün toprak olursam
Güller bitir üzerimde
Eksik kalan her yanım tamamlansın onlarla...