Otobüs, Esenler Otogar'dan gece saat 24.00'te hareket etti. Geç saat olmasýna raðmen trafik yoðundu, ikinci köprüye yani Fatih Sultan Mehmet Köprüsü'ne ancak bir saat yirmi beþ dakikada ulaþtý. Anadolu yakasýna geçince trafik rahatladý, ama önce Dudullu sonra da Samandýra'ya uðrayýp yolcu aldýðý için zaman kaybetmekten kaçýnamadý. Þoför otobana girince kaybettiði zamaný telafi edeceðini umuyordu.
     Otobüste toplam on dört yolcu vardý, yolcularýn çoðunun yaný boþtu. Bu yolculardan biri de sekiz numarada seyahat eden, torununu özlediði için Ankara'daki kýzýna giden, altmýþlý yaþlarda Numan Beydi. Geleceðini haber vermemiþti, sürpriz yapmak istiyordu. Üç yaþýndaki torunu Ece'nin onu görünce nasýl sevineceðini hayal ederken gülümsüyordu.
Bazý yolcular uyumuþtu, o, yolu seyrediyordu. Sileceklerin çalýþtýðýný görünce yaðmur yaðdýðýný anladý. Yanýndaki camda hafif buðu oluþmuþtu, eliyle silip yüzünü cama dayadý. Yaðýþ kýsa sürdü, beþ-altý dakika kadar. Yaðmur dindiði halde camdan su damlalarý süzülüyordu. Bu süzülme de aniden kesilince camýn yanýndan ayrýldý. Gebze civarýnda hýzlarý birden azalýnca, yola daha dikkatli bakmaya baþladý, önlerinde uzun bir araç kuyruðu vardý. Sebebini biraz sonra anlayacaktý: Yol tamir çalýþmasý yapýldýðýndan üç þeritten tek þeride düþülmüþtü. On beþ dakika sonra da nefes almakta zorlandýðýný hissetti, araçlarýn çýkardýðý egzos gazý olabilirdi sebep; ama deðildi; çünkü Dilovasý'ndan geçiyorlardý ve orasý da çevreyi zehirleyen kimyasal üretim yapan fabrikalarla doluydu. “Camlar kapalý olsa bu kadar kötü koku içeriye giremezdi.” Diye düþündü. Biraz dikkat edince þoförün sigara içttiðini ve yanýndaki camýn açýk olduðunu fark etti. Kokudan þoför de etkilenmiþ olmalý ki kötü kötü öksürmeye baþlayýnca sigarayý fýrlatýp camý kapattý. Koku tamamen bitmese de azaldý.
Hereke'yi geçince yol tekrar üç þeride çýktý. Ýzmit otogarýna kadar trafik sorunu yaþanmadý. Otogar'dan piþmaniye satýcýlarýnýn dýþýnda binen olmadý. Ýki kutu piþmaniye alýp yanýndaki boþ koltuðun üzerine koydu, Ece piþmaniyeye bayýlýrdý. Uyku bastýrdý, eliyle aðzýný kapatýp uzun uzun esnedi ve uyudu.
Uyandýðýnda baþý iki koltuk arasýndaydý, bu biçimsiz yatýþ boynunu aðrýtmýþtý. Biraz masaj yapýnca aðrý azaldý. Ankara'ya kaç kilometre yol kaldýðýný merak ediyordu; nerede olduklarýný bilse belki tahminde bulunabilirdi. Bu konuda bilgi alabileceði ya da sorabileceði kimse de yoktu. Koridor tarafýndaki koltuða iyice yerleþip baþýný biraz büküp ön camdan yolu seyretmeye baþladý.
Gerede sapaðýnýdan sonra Ankara: 140 km yazan levha çýktý. Saatine baktý 04'ü biraz geçiyordu. Ýdrar yollarýnda, önce yanma sonra da aðrý hissetti. Sýkýþmýþtý, mutlaka tuvalete gitmeliydi. Mola verinceye kadar dayanabilir miydi? Aðrý giderek artýyordu, daha fazla bekleyemeyeceðini anlayýnca yerinden kalkýp þoförün yanýna gitti. En öndeki koltukta genç hostes uyuyordu. Onu uyandýrmamak için alçak sesle konuþmasý gerekecekti. Çünkü kýzcaðýz Ankara'ya vardýktan sonra, bir iki saat dinlenip ya Adana'ya ya da Gaziantep'e gidecekti.
-Hayýrlý yolculuklar kaptan, dedi.
-Teþekkür ederim, size de hayýrlý yolculuk, diye cevap verdi þoför.
-Mola yerine ne kadar kaldýðýný soracaktým.
-Bolu'yu geçtikten sonra mola verdik, siz inmediniz mi? Bundan sonra Ankara'ya kadar mola yok.
-Demek ki siz molayý, ben uyurken vermiþsiniz. Oysa þimdi çok sýkýþtým. Bir benzin istasyonunda filan duramaz mýsýnýz?
-Yakýnlarda benzin istasyonu filan yok.
-Ama ben mutlaka ihtiyacýmý gidermeliyim, yoksa altýma yaparým. Bende prostat var ve bu meret yüzünden sýk sýk idrara çýkmam gerekiyor.
“Prostat var” deyince aklýna rahmetli babasý geldi þoförün. O da bu illetten çok yakýnýrdý. Çaresiz bir yerde duracaktý. Baþýný hafifçe yana çevirip en arkadaki koltukta esneyen muavine seslendi:
-Resul, gel bu amcayý al ve arka kapýdan indir de ihtiyacýný görsün!
Þoförün sesi uyuyan bir yolcuyu, kýrk yaþýnda bir adamý uyandýrdý. Adam sesin nereden geldiðini uykulu gözlerle araþtýrdý, bulamadý, kafasýný sallayýp uykusuna devam etti.
     Otobüs, tehlike þeridine geçip dörtlüleri yakýp durdu. Numan Bey, arka kapýdan aþaðýya indi, otobüsün arkasýna geçti, birkaç adým ilerledi. Yol boþtu ama o gene de birileri tarafýndan görülmeyeceðinden emin olmak istiyordu. O nedenle yol kenarýndan aþaðýya yani þarampole indi. Gökyüzünde yýldýzlar parlýyor, ay ortalýðý aydýnlatýyor, cýrcýr böceklerinin ve kurbaðalarýn sesleri geliyordu.
Numan Bey'in iþi biraz uzun sürdü, çünkü idrarý damla damla boþalýyordu. Bir an önce ihtiyacýný gidermek istese de bu onun elinde deðildi. Otobüsü beklettiði için de üzülüyordu. Ýdrarýn önemli bir kýsmýný boþalttýktan sonra fermuarýný çekip þarampolden tehlike þeridine çýktý. Bu çýkýþ ve heyecan onu yormuþtu. Durdu, soluklandý, etrafýna bakýndý, bir aracýn far ýþýklarýný gördü. Gözleri kamaþtý, elleriyle gözlerini ovuþtursa da etrafý görmeye muvaffak olamadý. Buna raðmen yürümeye baþladý. Ama adýmlarý onu tehlike þeridine deðil de sað taraftaki þeride götürdü.
Gecenin sessizliðini bir fren sesi parçalayýnca þoför:
-Eyvah, amca olmasýn! Deyip kendini dýþarý attý. Otobüsün hizasýnda yerde yatan bir adam ve onun hemen yanýnda duran bir otomobil vardý. Þoför yerde yatan adamýn önce yüzüne baktý, sonra nabzýný tuttu. Korktuðu baþýna gelmiþti, yerdeki adam Numan Bey'di.
Kazayý yapan sürücü de aracýndan inip yanlarýna geldi. Þoföre sordu:
-Kaptan, durumu nasýl? Yaþýyor mu? Hemen hastaneye yetiþtirelim. Yol boþtu, birden önüme çýktý.
-Maalesef nabzý atmýyor, sanýrým ölmüþ, dedi þoför.
-Bu adamýn ne iþi var gecenin bu saatinde, hem de araç yolunda? Siz de neden durdunuz? Çok önemli bir durma nedeniniz mi vardý? Neden, neden?
Þoför bu yakýnmaya fýsýltýyla cevap verdi, soranýn cevabý duyup duymadýðý bilinmez:
-Prostat!