Günlerdir göremiyorum seni annem nerdesin, nerdesin?..
Yokluðunla bin ölüyor, bir diriliyorum
Her rüzgarda baþým önüme düþüyor, savruluyorum
Gözlerimde yaþ sensizlikle sýnanýyorum
Ve öyle kararýyor ki dünyam kendime el oluyorum annem...

Camdan cama bakýyorum, kapý zilinde hep kulaðým
Hangi perdenin arkasýndan görünecek o güzel yüzün
Bugün ne yemek piþireceksin diyen o tatlý sesin
Dönüp dönüp aranýyorum, gördüðüm herkese seni soruyorum
Kendimden gizlenip, varlýðýmý sorguluyorum
Ve körebe oynuyorum yorgun hayatla annem...

Sen gideli tencere kaynamýyor mutfaðýmda
Kesildi çatal-býçak sesi, hatýralar aðlaþýyor gönül yuvamda
Oturduðun koltuk boþ, tabaðýnýn üstünde siyah bir peçete
Çay saatin de geldi, yanýnda yumuþak annem keki
Hadi gel soðutma hem içelim, hem de sohbet edelim
Konusu olsun yarýnki yemek, birkaç da günahsýz dedikodu...

Sanmaki baþýmda gök mavi, yýldýzlar parlýyor, ay göz kýrpýyor geceleri cama
Gözlerim unuttu renkleri, þimþekler, yýldýrýmlar, kar-kýyamet gece-gündüz
Doða üstü çýrpýnýþlarla, kanatlanýyor yaralý kuþlar
Senden sonra öylesine kýsaldý ki hayatýn boyu, anlatacak ne bir öykü
Ne de söyleyecek bir söz kaldý aklýmda hüzünden gayrý annem...

Artýk kuþlar konmuyor ki balkon demirlerine, seni anlatayým onlara
Kendi dünyasýnda sararýp düþüyor yapraklar, sormuyor ki dalýna, dal aðacýna
Erken deðil mi bu düþüþler...Çayýrla-çimenle, börtü-böcekle, çiçekle deðil
Toprakla geldi bu yýl sonbahar, çok ölümler çekti içine mezarlar annem...
Yangýnlarla, acýlarla yýkanýyor sarý saçlý eylüller, ekimler
Sensizlik küstürdü gülüþleri, öldürdü neþeyi
Ve öyle uzun molalar verdi ki sevinçler, gelir mi bir daha ilkbaharlar bilinmez
Belli-belirsiz zamanlarda yokluyorken usu düþler...

Gülüþlerim raylarýn üzerinde, her tren geçiþinde hüzne gebe
Acýn hep yüreðimde, güzel yüzün her an gözlerimde
Gideli iki ay oldu, ben kendime yabancý, varlýðýný sorguluyor aklým
Acýn yüreðime sabitlendi annem...Annem...
Nurlar içinde uyu...
Rukiye Çelik
18 Ekim 2021