Olan olmayan her şey başlar ve biter, farklı yükleriyle, hayat. Her birimiz, kısacık zaman diliminde, kaderlerimizle buluşuruz.

Durmalıyım. Sanırım kulaklığımdaki Rossini’nin etkisinde kaldım. Müzik. Her notasına yazılan hisler hikayeleri. Bir an coşkun ve neşeli, bir başka an sonsuzluktan ölümü çağıran. Muhteşem olan şu ki, tüm anlarında Aşk var.
Durmalıyım. Sessizliği duymalıyım, yeniden. Renklerine bulanmalıyım, kelimeler olmadan.

Adagio in G Minör (Albinoni) dinlemeliyim. Son’un hüznü ve başlangıcın doğuşu.

Hayata öğretilmişlerle dalarız, bir nevi kumsaldan atlar atlamaz çakılırız.
Dipte olanlar rivayetten ibaret. Kahramanız ya, uzaktaki kıyıya yüzeriz. Kimimiz başaramaz… Olsun, hala umut var. Nefeslenip tekrar suya dalarız. Derinliğin vurgununa yakalanmadan çıkmak için çırpınırken umut ışığı yol gösterir. Aydınlığın içinde masmavi, berrak gökyüzü ümidi ile bilinmeze yüzeriz. Yeniden doğar gibi, her yenilginin sonrasında yeni başlangıca kulaç atarız. Hayat: okyanus gibi kocaman ve tehlikeli.

Müzik biter. Sessizliğin adı hayat olur, şimdilik. Kısacık anlardan ibaret zamanlar. Sesler, yüzler, yaşamdan kesitler. Hayat biter.

Dram, komedi veya herneyse, hayat biter. Her yeni yıl biter ve yeniden başlar, gerçek Son’a kadar nefes ile başlar mucizeler.

Mucizeler.
Yanıbaşımızda, içimizde olup da yüzümüzü çevirdiklerimiz. Bir görebilsek.
Görüp gülümsesek. Aydınlansa yüzümüz, yüreğimizle sıcacık sarılsak kendimize. Mucizelere gerçekten inansak…

Kimbilir kaç yüzyıl çalkalanmış bu okyanus. Tekrarlar üst üste yazılmış, kaç zamandır, kimbilir. Kaçışı yok, başı ve sonu var bu hayatın, besbelli.
Ve bu bir çöküş, inanırsan…

Mucize ise, sonsuzluk olur.

eylül