HATALAR YÜRÜDÜĞÜNÜZ YOL OLMASIN
Hata; insanoğlunun doğasında yer alan, bir daha aynısını tekrarlamamak
için ders çıkarması lazım gelen bir kavramdır.
Fakat hayatımızı etkileyen yanlışlarımızdan ders almayı değil, aksine
tekrar tekrar aynı yolda yürümeyi tercih ediyoruz.
Yaptığımız tercihlerin yanlış olduğuna inanmak yerine, onları hayata
geçirebilmek için büyük gayretler gösterme yoluna giriyoruz.
Dillerden düşmeyen ,güzel bir şarkıya konu olduğu üzere hatasız kul olmaz.
Demektir ki yapılan bazı küçük hataların telafisi için her zaman
ikinci bir şans vardır.
Yalnız fırsat veren şahısların göstermekte olduğu iyi niyetin
suistimale uğramasına hiçbir zaman müsaade edilmemelidir.
Bahsettiğim hataların mutlaka ödenmesi gereken bir bedeli oluyor.
Bu bedeli de en fazla ödemek zorunda bırakılanlar ,anneleri ve babaları
tarafından yalnızlığa sevgisizliğe ve sokakların acımasız kollarına
terk edilen, hiçbir şeyden habersiz, masum, küçük çocuklar.
Bu nadide çiçeklere bu bedelin ödetilmemesi için insanlara yapılan en
küçük hatadan bile ders çıkarabilmesi gerektiği öğretilmelidir.
Bizi içine düştüğümüz yanlışlardan çevirme fikri ile hareket eden
şahısları dinlemek yerine kendi yolumuzun doğru olduğu inancından
vazgeçmiyoruz.
Önümüze çekilen perdenin yarattığı karanlık yüzünden yanlışlar
denizine girmeyi engelleyemiyoruz.
Dünyamızı karartan cehalet perdesini kaldırma konusunda başarıya
ulaşabilsek büyük ölçüde hatalarla vedalaşacağımız aşikar.
Hayatımızı aydınlatmasında etkili olan ilim güneşinden kaçarak
cehaletin karanlığının peşinden koşmaya devam ediyoruz.
Bu gereksiz koşunun hayatımızı büyük boşluklarla tanıştıracağı da fark
edilir bir gerçektir.
Büyük bir hızla geçilebileceğine inanılan bu dikenli yolda, düşmeden
yürüneceğini sanmakla kendimizi hayatımızın hatasının kucağına
bırakıyoruz.
Bir gemi misali fırtınalı denizlere yelken açarak rotamızı şaşırıp
alabora olmaktan kurtulamıyoruz..
Hatalarımızla yüzleşmekten ziyade bizleri telafisi imkansız kayıplara
uğratmasına meydan vermek kolayımıza geliyor.
Gözlerimiz gerçeği görmenin değil ,işine geleni görmenin insanlık için
doğru olduğu inancı ile hareket ediyor.
Yanlış yollarda yürümenin insan yaşamında ne tür boşluklar
oluşturacağının farkına bile varmıyor.
Arkasına sığınılan yanlışların insanoğlu açısından ne tür zorluklar
meydana getireceği düşüncesi göz önünde bulundurulmalıdır.
Yapılan yanlışlarımız yüzünden boşluğa sürüklendiğimizi bildiğimiz
halde tekrarlamak yerine; aksine ders çıkarma yoluna gidilmelidir.
Yolumuzu doğru seçmediğimiz takdirde engellerden oluşan yolun sonunu
kolay getiremeyeceğimizin mümkün olmadığı unutulmamalıdır.
Hatalarımızın meydana getirdiği olumsuzlukların yaşamımızda
istemediğimiz etkiler bıraktığı gerçeği, gözden kaçırılmamalıdır.
Biz insanların görmek istemediği en önemli şey: Canımızı yaktığını
bilerek denize atlar misali aynı yanlışa devam etmektir.
Cehalet gözümüzü öyle bir kör ediyor ki önümüze bakmıyor ,hatalar
denizinde yüzmenin bize nelere mal olduğunu fark etmiyoruz.
Düşünerek hareket etsek hırslarımızın götürdüğü yere gitmek yerine
mantığımızın yolunda yürüsek hatalarımızın sayısı önemli ölçüde
azalacaktır.
Fakat insanlar yaptığı yanlışları tekrarlayarak girmekte olduğumuz
azaltma çabamızı boşa çıkarmaktadır.
Bundan da en büyük zarara uğrayanların kuşkusuz masum insanlar olduğu
görülmektedir.
Bizim içerisinde bulunduğumuz çabalarımızın boşa çıkarılma
girişimlerine ve masum insanların zarar görmelerine engel olunması
gerekmektedir.
Bu konuda başarıya ulaşamadığımız takdirde hatalar çoğalacak,
çoğaldıkça büyüyecek, büyüdükçe insan yaşamını enkaz yığını haline
getiren bir deprem etkisi yaratacaktır.
Sözünü ettiğim depremin yaşanmaması için üzerimize düşen vazifeleri
eksiksiz yerine getirmek için elimizden gelenden fazlasını yapmaktan
bir an olsun vazgeçmememiz gerekmektedir.
Yapmamız gereken görevleri ,sorumluluklarımızı bilerek tamamlayalım ki
başta çocuklarımız olmak üzere masum insanlar cahil kimselerin yaptığı
hataların bedelini ödemek zorunda bırakılmasın.