Bir, Þubat tatili. Ýstanbul’dayým. Ramazan ayý içindeyiz. Þehri, bir hayli gezdikten sonra Ali Sami Yen Stadý’na gidip Galatasaray-Kayserispor maçýný seyredeceðiz.
     Kýbrýs’tan Güvercinlik’ten köylüm olan Mehmet Bingöl ile beraberiz. Benden birkaç yaþ küçük olan Mehmet ile nerdeyse çocukluðumuz da beraber geçti.
     O, üniversiteyi bitirdikten sonra Ýstanbul’da yaþamayý tercih etti. Burada bir iþ bulup buraya yerleþti. Bir þirkette bilgisayar programcýsý olarak çalýþýyor. Ýþinden de gayet memnun biri. Ýstanbul’da onun yanýnda misafir olarak kalýyorum. Geldiðimden beri çok iyi ilgileniyor benimle.
     Hafta sonu tatili. Ýstanbul’dasýn. Üstelik Galatasaray’ýn maçý var. Gitmemek olur mu? Ben de Mehmet de koyu birer Galatasaray taraftarýyýz. Hem de maç hastasýyýz. Ölürüz de bu maçý kaçýrmayýz.
     Maça gitmek için evden çýktýk. Stada gideceðiz. Otobüs duraðýna doðru hareket ettik. Ama ondan önce Mehmet, bir markete girdi. Buradan eli torbayla çýktý. Torbanýn ne olduðunu sordum. Cevapladý gülerek:
-     Ýkimiz de oruçluyuz. Maç, akþam yedide baþlayacak. Ýftar vakti, maç saatine denk geliyor. Ýftarýmýzý saha da açarýz. O nedenle iftarlýk bir þeyler aldým, dedi.
Aldýklarý, birer sandviç. Birer kutu cola, ve bir iki simit, poðaça cinsinden yiyecek çeþitleriydi. Ben, her ihtimale karþý, saha kenarýndaki seyyar satýcýlardan köfte de almýþtým. Öyle ufak tefek þeylerle doyacak biri deðildim.
Sahaya erken girmemize raðmen, etraf mahþer günü gibiydi. Saha içi seyircilerle daha þimdiden dolmuþtu. Tüm seyirciler, tezahürat ederek takýmlarýný destekliyordu. Ama býrakýn saha içini dýþarýsý da öyleydi. Ana baba günüydü. Binlerce insan stada girmek için kuyrukta sýra bekliyorlardý. Sahanýn etrafý köfteciler, kebapçýlar, þapka satanlar, bayrak satanlar, kaþkol satanlar, forma satanlar, binlerce görevli polis, kapýcý, biletçi, görevli ile doluydu…
Seyirciler adeta kilometrelerce kuyruk oluþturmuþ, ite kaka içeri girmeye çalýþýyordu. Sýký bir kontrol var. Her yerde polis. Maça gelen herkesi tek tek arýyor. Þüpheli kiþileri ayýrýyor ve sorguluyor. Ýnsanlarýn üzerinde bozuk paralarý, kesici aletleri, taþ, sopa gibi silah olarak kullanýlabilecek ne varsa toplayýp alýyordu.
Bu kadar sýký kontrolden sonra nihayet sahadaydýk. Hava çok soðuk. Daha önceden kar yaðdýðý için tribünlerdeki koltuklar karla dolu. Temizleyip oturmak gerekiyor. Ama genelde herkes ayakta.
Biraz sonra yavaþ yavaþ seyirciler epeyce dolduruyor sahayý. Kim dinler havanýn soðuk olmasýný? Tezahüratlar alabildiðince devam ediyor. Adeta bir gösteri biçimini alýyor. Baðýrmalar, ayyuka çýkýyor. Saha “Cim Bom Bom!” diye inliyor. Saha içi, sarý kýrmýzý renklerle donatýlmýþ. Adeta gelinlik kýz gibi süslenmiþ.
Ezan okunduðunda saha, bir an için ölüm sessizliðine büründü. Kimseden çýt çýkmýyordu. Ýnsanlar, koltuklarýna oturup oruçlarýný açtýlar. Herkes yemeðini yiyor ve Yaradan’a verdiði nimetlerden dolayý þükrediyordu. Biz de bu arada, paketlerimizi açýp orucumuzu bozduk. Saha içerisinde de satýcýlar var. Bir tanesi çay satýyor. Sýmsýcak. O soðukta o kadar güzel gidiyor ki almadan yapamýyoruz. Bir karton bardakta satýlan çay, o kadar iyi geliyor ki içimiz ýsýnýyor. Ruhumuza can veriyor.
Karnýmýz doydu ya! Kim tutar artýk bizi? Tezahüratlara biz de baþladýk. Tüm seyircilerle birlikte yýrtýnýrcasýna baðýrýp çaðýrýyor, yerimizde zýplayýp duruyorduk: “Re Re Re! Ra Ra Ra! Galatasaray Galatasaray Cim Bom Bom!”
Derken takýmlar, sahaya çýkýyor. Ýþte Galatasaray! Bütün azametiyle, bütün haþmetiyle, büyüklüðü ile karþýmýzda. Futbolcular, bir dizi olmuþ, koþarak giriyor sahaya. Tüm seyircilere selam veriyorlar. Seyirciler, dünyayý ayaða kaldýrýyor. O, ne müthiþ tezahürat öyle. Kulaklarýmýzýn zarý patlayacak neredeyse. Bütün stat inliyor. “Þampiyon! Þampiyon!”
Rakip takým: Kayserispor.
Kayserispor aleyhinde kötü bir tezahürat yapýlmýyor. Varsa yoksa Fenerbahçe. Yapýlan tüm olumsuz tezahüratlar Fenerbahçe için yapýlýyor. Bütün sövmeler, bütün hakaretler, bütün olumsuz tezahüratlar bu takýma yapýlýyor: “Ýntikam, intikam, Cim Bom’a rahat yok, Fener’i yenmeden!”, “Sami Yen, Fenere mezar olacak!”
Maç baþladý. Tezahüratlar hala bitmek nedir bilmiyor. Hep Fener’e sövülecek deðil ya! Arada bir Beþiktaþ da nasibi alýyor seyircilerden. Beþiktaþ’a da olumsuz tezahüratlar yapýlýyor.
Erken dakikalarda gol geliyor. Stat inliyor: “Gooooooool!”
Herkes birbirine sarýlmýþ. Büyük bir sevgi yumaðý oluþuyor. Bayraklar, kaþkoller sallanýyor havada. Bu sevinç yumaðý resmen bir gösteriye dönüþüyor. Galatasaray gol atýyor.
Biz, maçý býrakýp, seyircinin hareketlerini, tezahüratlarýný izliyoruz. Gerçekten büyük bir zevk oluyor bizim için bu görüntü. Bu zevki bir daha nerede tadacaðýz? Nereden alacaðýz? Nerede yaþayacaðýz?
Çok geçmeden bir gol daha geliyor. Yine “Goooooollllll!” narasý yýkýyor ortalýðý. Seyirciler, yýkýyor ortalýðý.
Goller, arka arkaya gelmeye baþlýyor. Galatasaraylý futbolcular, þahlanýyor sanki. Attýkça doymuyorlar gole. Bir daha. Bir daha. Ardýndan bir daha… Ýlk yarý bitiyor.
Devre arasý, seyirciler, birbirleriyle kartopu oynuyor. Adeta kar savaþý yapýyorlar. Üþümemenin en güzel yolu, hareketli olmadýr. Bunu bilen seyirciler, kartoplarýyla dans ediyorlardý sanki. Birbirlerine atýlan toplar karanlýkta beyaz nokta gibi görünüyordu. Karanlýk geceyi bu kartoplarý aydýnlatýyordu adeta. Karlar, birer mermi gibi havada uçuþuyordu. Bu manzara, maç baþlayana kadar sürmüþtü.
Ýkinci devre de ayný coþku ve tempo ile baþlamýþtý. Güzel futbol oynanýyordu sahada. Kayseri de çok gol yemesine raðmen futbolu býrakmýyor, açýk futbol oynamayý tercih ediyordu. Bu da seyircilerin zevkli bir karþýlaþma izlemesine yol açýyordu. Ýþte bir gol daha geldi. 4-0 olmuþtu skor. Anlaþýlan çok gollü geçecekti maç.
Bu arada izleyicilerden biri takýlýyor gözüme. Acayip acayip hareketler yapýyor. Herkes baðýrdýðý zaman o susuyor, herkes sustuðu zaman o, baðýrýyordu. Dengesiz bir durumu vardý. Hiç de normal birine benzemiyordu. Bana dönerek sordu:
-     Aðabey kaç kaç?
-     4-0
-     Kim önde?
-     Hoppala! Dedim kendi kendime. Yahu, kardeþim, sabahtan beri sahadasýn, maçý izliyorsun. Bir de “kim önde?” diye soruyorsun.
Güldüm haline. Cevap verdim:      
-     Kim olacak? Galatasaray!
-     Hangisi Galatasaray? diye sormaz mý? Çatlayacaktým neredeyse.
Mehmet ile göz göze geldik. Mehmet, kýs kýs gülüyordu. Boþ ver dercesine bir iþaret attý bana.
Kafamý saða sola hafiften sallayýp adama:
-     Sarý kýrmýzýlý olanlar.
-     Ýkisi de sarý kýrmýzý, dedi.
-     Þu takým iþte kardeþim. Bak, þu tarafta olanlar. Ünlü Galatasaray iþte bu! dedim.
Sevindi. O, acayip hareketlerine devam etti. Ben de yanýndan ayrýlarak Mehmet’e yaklaþtým.
Maçýn sonlarýna doðru bir gol daha geldi Galatasaray’dan. Skor 5-0 oldu. Maç bitiyordu artýk. Mehmet:
-     Hocam, maç bitiyor. Baþka gol olmaz. 5-0 biter. Biz, yavaþ yavaþ çýkýþ kapýsýna gidelim. Kalabalýk olur. Yola çýkmamýz zor olur, dedi.
Kalkýp çýkýþa doðru yürüdük. Kapýya geldik. Son düdük çalar çalmaz kendimizi dýþarý attýk. Zira Anadolu Yakasýnda oturuyorduk. Mecidiyeköy’den Ýçerenköy’e araç bulmak zor olabilirdi. Þansýmýz varmýþ ki çýkýþtaki ilk þoför:
-     Bostancý! Bostancý! Diye baðýrýyordu.
Hemen minibüse atladýk. 3 dakika sonra minibüste oturacak yer kalmamýþtý. Birçok kiþi ayakta kalmýþtý.
Küçük bir çocuk, yol paralarýný topladý. Tabii gece olduðu için yol ücreti çift tarife sayýlýyordu. Ama “Olsun” diyordum. Galatasaray’ý izledik ya! Bu, her þeye deðerdi. Bu arada Mehmet kahkahalarla gülüyordu. Bana dönerek:
-     Aðabey kaç kaç? Hangi takým Galatasaray? diyordu.
Sahadaki o garip davranýþlý insaný hatýrlatýyordu. Hatýrladýkça da gülüyordu. Biraz sonra ben de katýla katýla gülüyordum:
-     Ne insanlar var dünyada? Diyordum.
Ýstanbul’da kaldýðým süre içinde Mehmet bu soruyu hep sorup durdu bana:
-     Aðabey maç kaç kaç?

Hakan Yocu
Güzel Bir Dünya
Öyküler -1997
adlý kitaptan