Belki çok farklý olmazdý demek için, barýþ adýna baharý kucaklamak için, çocuklarýn uçurtmalarýnda rüzgar kalabilmek için, insanlarýn bir gününe sýðmayan umutlarýnda, o sýmsýký kapanan avuçlarýnda kalan bir tebessüm olmak için umut olurdu , kendimi bunca senelere raðmen anlatamamak.
Ýnadýna yaþamak, elde avuçta kalmayanýn deðerini anlarcasýna ve gökyüzünde bayram yeri umutlarýmla sadece bir insane gibi, yüreði elinde bir ana gibi heyecanlý, utangaç yüzlerde gizlenmiþ , sadece yaþamak olurdu içimde taþýdýðým hastalýðýmla.
Ne için yaþadýðýmý bilmeden yaþamak. Hayýr belki de daha çok yapýlacak iþ var hayatta. Belki de bir dost eli uzanacak gözyaþlarýma.
Þiirler okumak istemez mi yüreðim. Paylaþmak, yüksek duvarlarýn altýnda özgürlüðü , bahara yalýnayak koþarcasýna. Hep görmeyi istediðim bir düþ gibi, uçsuz bucaksýz denizin kýyýsýnda, martýlarla, bulutlarla, güneþi kovalamak ve gözlerimi açabilmek yarýna.
Elbette isterim, saat baþý pencere önünde koklarken bir çiçeði, gözlerim dalarken uzaklara , saf bir kelebek olmanýn sevincini. Yapraðýn üzerine tüm zarafetiyle konan o mavi kanatlý kelebek bana özgürlüðümü sunsun. Birkaç gün olsa bile bana özgürlüðün, yaþamanýn deðerini öðretsin. Bir günlük ömrüm olsa da kelebekler gibi uçabilmek yarýna.
Alýp baþýmý kaçmak isterim aðlarýn ardýna. Deniz olmak isterdim elbet, ömrümün belki de göremeyeceðim bütün yanlarýna. Deðiþmeyi isterim, eski halimle her yerni gelen güne ve her yeni gelen günün bir türlü deðiþtiremediðim acý veren yüzüne. Gülmek isterim sevenlerimin yerine. Yaþamak olurdum onlar için, ve yüzlerindeki acýyý deðiþtirmek için gülmeyi özleyen yüreklerine. Görmek isterdim yüzlerindeki sevinci, neþeyi.
Belki kendimde göremeyecek olsamda derdim ki;
Yattýðýn yerden çekersen yosun kokusunu ciðerlerine ve bakýþlarýn gölgesinde dalýp gidersen sende benim gibi uzaklara. Bütün neþeni, bütün hüznünü sýmsýký sarýp sarmala. Sana olmak istediðim birkaç satýr. Baþka ne diyebilirim ki. Yaþamak , altý üstü, yaþamak dostum , neye yarar, umut ve denizin olmadýktan sonra.
…
Denizin varsa,
Durma,
Hiç olmazsa martýlarý kovala,
Doyabildiðince yaþa,
Denizi görüpte yaþamadýktan sonra, Yaþamak,
Yaþamak deðildir asla.
Birgün içerisinde yaþayabileceðim en güzel deðiþiklik, içimdeki hastalýkla tanýþtýðým bu zamandan kurtulup, yeni bir zamanda olmak olurdu sanýrým, Kaldý ki o zaman, büyümek için dünyaya gelen, geleceðe kanat çýrpan çocuklarýn tebessümlerine karýþýp, belki de onlar gibi hayatý anlamadan yaþamak, yaþamak, yaþamak olurdu geriye kalan zamaným.
Bilirim, herkeste deðiþir bu duygular, her insanda farklýdýr yaþama dürtüsü. Elde etmek için çýrpýnýþlar vardýr hayat adýna. Oysa hayat, þu üç paralýk hayat, nedir ki, doyasýya ve saðlýklý yaþayamadýktan sonra.
Ne yazýya dökülen sözcükler, ne aðýzdan çýkan iki kelime , hiçbiri kafi gelmez küçük bir sarýlýþý tarif etmeye.
Bir yemek tarifi gibi ölçülerini veremezsiniz bardakla, kaþýkla ya da bir terziye verdiðiniz gibi santim santim, metre metre hesap veremezsiniz. Dansta tenler birbirine kavuþur, bir piyanonun tuþlarýna dokunmadan hayat bulamaz notalar öylece durduðu yerde.
Ne yediðin balýðýn tadý vardýr; þöyle kollarýný sývamadan, ne içtiðin demli çayýn; ince bir bardaðýn beline sarýlmadan…
Barýþ olmak isterdim, yaþam olmak isterdim masum çocuklarýn ölmediði baþka dünyalara.