“Bir yýl kadar oluyor,” diye baþladý söze adam. “Bir yýl kadar önce hissettim bu tuhaflýðýn baþladýðýný. Önemsemedim önceleri… Alt tarafý kahve yapmak için yaktýðým çaydanlýðýn altýný açýk býrakýp çýkmýþtým evden. Ya da ne bileyim iþ yerinde para kasasýnýn üzerinde dalgýnlýkla unuttuðumu düþündüm anahtarlýðý… Kül tablasýnda tek nefes alýp býraktýðým sigaralarý söylemiyorum bile. Onlarý da yenisini yakýnca fark ederdim… Bineceðim otobüsün hat numarasý, ineceðim duraðýn ismi... Sonra bu unutmalarýn fazlasýyla sýklaþtýðýný fark ettim… Ütüyü prizde, yemeði ocakta, oðlumu okulda, karýmý yatakta unuttum… Ben bu durumun psikolojik olduðunu düþünsem de sorun nörolojikmiþ… Lanetlendim beyler anlayacaðýnýz… Yaþadýðým bu hayattan memnun olmadýðýmý söylememe gerek var mý size? Durun! Sakýn bana sahip olduklarýmdan bahsetmeyin… Hepsinin farkýndayým çünkü. Her zaman hepsinin farkýndaydým. Annem babam baþýmda… Ev kiram yok bir kere… Bana çok aþýk, güzel bir karým, zeki bir çocuðum var deðil mi? Borçlarým da bitti üstelik... Ne kadar da þanslýyým. Ben gerçekten çok þanslý bir adamým… Yaþadýðým bu hayatta asýl þanssýz olanlar hayatýma bir þekilde dahil olmak zorunda kalan insanlar aslýnda… Þanssýz olan annem… Þanssýz olan babam… Þanssýz olan karým… Oðlum… En þanssýz olan o… Ablam, kardeþim… Bana selam vermiþ olan herkes þanssýz… Hayatlarýna girdim bir kere... Sizler de acayip þanssýzsýnýz be... Hiçbiri beni unutamayacak… Hiçbiriniz beni unutamayacaksýnýz… Yiðit… Yiðit belki bu konuda diðerlerinden biraz daha önde olabilir… Ýhtimal dahilinde… Ama o ihtimal gerçek olsa bile uzun bir süre acý çekeceðini ön görüyorum… O benim oðlum. Aslanlar gibi çekecek acýsýný... Aslýnda sorun hiçbir zaman etrafýmdaki insanlardan kaynaklanmadý. Siz, hepiniz bir þekilde ayak uydurmayý baþardýnýz hayata… Þartlar neyi gerektiriyorsa öyle davranabildiniz bir þekilde… Kim bilir? Belki siz de acý çekiyorsunuzdur? Umurumda deðil benim… Acý mý çekiyorsun? Bunu anlamam için belli etmelisin? Ben baþka türlü anlayamam… Neyse onu göstermelisin bana. Dolaylý yoldan anlamam ben. Direkt yüzüme vurmalýsýn! Aklýndan neler geçtiðini düþünebilirim belki ama ona inanamam ben. Ýnanamam çünkü bilirim kimsenin benim gibi düþünmediðini… Siz öðrettiniz bana bunu… Yalan mý? Saçma sapan deðil mi benim düþündüklerim? Açýk açýk söylemezsen bana, benden seni anlamamý beklemen senin aptallýðýn olmaz mý? Bana siz öðrettiniz… Öðrendiðim her þeyi unutacaðým… Öðrettiðiniz her þeyi unutacaðým… Bu duruma sevinen bir yaným yok deðil ama ayný zamanda kahrolmamak elde de deðil… Nasýl bir hayvan olduðumu unutacak olmak kulaða hiç fena gelmiyor… Aklýmdan geçen her þeyi dile getirseydim eðer, susmasaydým oturduðumuz masalarda, harekete geçseydim bir gün bir anda, kimse bakamazdý bir daha yüzüme… Sýnýfýn sessiz çocuðuydum ben, unutmuþ olamazsýnýz ya… Ama Yiðit var… Ýçinizde en þanssýz olan o iþte… Siz bir þekilde devam edeceksiniz yaþamlarýnýza biliyorum ama o ne yapacak bensiz? Ona ait olduktan sonra hayatým deðiþmedi deðil… Ama kurtulamadým yine tuhaflýðýmdan… O uyuduktan sonra yalnýz kaldým bu sefer… Ben de uyumalýydým onunla birlikte… Uyusaydým düzelirdim belki… Fýrsat vermedim kendime beyler… Olmadý iþte. Onu uyutup kendimle yalnýz kaldým… Siz bu masadan kalkýp karýlarýnýzýn, sevgililerinizin koynuna girince benden kurtulabilirsiniz ama ben kurtulamadým kendimden karýmýn koynunda bile… Herkesi uyutup kaçtým kendime… Ýyi de bok yedim… Ne olurdu uyusaydým Yiðit’ten önce? Ne olurdu kalkmasaydým o yataktan uyuttuktan sonra karýmý? Beni neden benimle baþ baþa býraktýnýz? Neden beklemediniz önce benim uykuya dalmamý? Neden izin verdiniz düþünmeme? Siz çok da güzel beceriyorsunuz… Bana düþünmemeyi neden öðretmediniz? Tüm bunlarýn hiçbir önemi yok ama… Ýçiniz rahat olsun… Hiçbirini hatýrlamayacaðým… Ne düþündüðümü… Ne düþündüðünüzü… Konu siz olduðunuzda sorun yok. Canýmý yakan tek nokta Yiðit… Neden biliyor musunuz? Benim sayemde dünyaya geldiði için mi? Hayýr! Bana baba dediði için mi? Hayýr! Neden biliyor musunuz? Beni ben olduðum için, beni olduðum gibi kabul eden tek insan o olduðu için… Ona tüm bildiklerini ben öðrettiðim için… Ne kadar da aptalým… Böyle bir kötülüðü öz evladýma nasýl yapabildim? Ona benim gibi düþünebilmesi için nasýl fýrsat tanýyabildim? Ona bana hak vermesi için nasýl da bahane verdim? Beni anlamasýna nasýl da müsaade ettim? Onu nasýl da zehirledim? Onu bencilce nasýl da kandýrdým böyle… Beni ben olduðum için bir tek o sevdi gibi hissettim ama ben… Bana, söylediðim sözler için, konuþtuðum kelimeler için, öðrettiðim bilgiler için saygý duyan bir tek o vardý… Bu saygýyý onun bilgisizliðine borçlu olduðumun yeni yeni farkýna varýyorum… Kimse bana onun gibi bakmadý biliyor musunuz? O bana hayran, ben ona… Zehirledim mi Muhammed, ben þimdi öz oðlumu? Söyle bana Doðan, ne bok yedim ben? Nasýl diyeceðim ben ona þimdi karþýsýna geçip bir süre sonra onu tanýmayacaðýmý? Bana baba diye seslendiðinde ona cevap vermemek ne anlama geliyor biliyor musunuz? Ona öðretmemi beklediði o kadar çok þey var ki? Sorduðu sorulara nasýl cevap vereceðim ben, fikriniz var mý beyler? O bana her seslendiðinde kestim ben herkesin sözünü. Þimdi tanýyamayacaðým sesini bile... Ben bunu istemiyorum… Tamam, ona bensiz yaþamanýn nasýl bir þey olduðundan da bahsetmedim ama o kalkar bunun altýndan. Bulur o merak ettiklerine cevap bulmanýn bir yolunu ben yanýnda yokken de… Beni saklayýn beyler… Beni onun karþýsýnda onu tanýmayan bir yabancý olarak býrakmayýn… Caný acýdýðýnda, hasta olduðunda, üzgün olduðunda, âþýk olduðunda, mutsuz olduðunda hiçbir tepki vermeden duramam onunla ayný evde... Ölü gibi... Cesedimi býrakmayýn onun gözü ününde. Onu tanýmazsam yaþýyor sayýlmam ki zaten. Bu yüzden beni gömmeniz lazým… Ölüyorum ama cesedimi hiçbir toprak kabul etmeyecek... Dönüþtüðüm þeyin sizin için çok büyük bir problem olmayacaðýný biliyorum… Beni tanýyan herkes bana pek konuþkan olmadýðýmý söylüyor. Oysa ben hep düþünüyordum. Bilmiyorlar ki, düþünmek sürekli kendinle konuþmaktýr. Hepinizden daha çok konuþtum ben. En gevezenizden daha gevezeyim aslýnda ama beni hiç duyamadýðýnýz için hiçbir muhabbetinize ortak olamadým. Bu sebeple siz çok yadýrgamazsýnýz bu durumumu ama o çok üzülür... Konuþmayýn sakýn! Bir anda ortadan kaybolduðumda da üzüleceðini düþündüðünüzü bilmiyor muyum sanýyorsunuz? Üzülecek elbet. Hangi durum daha hafif hasarla atlatýlýr dersiniz peki? Bana seslendiðinde ona cevap verememek mi bir ömür yoksa bana sesleneceði mesafenin dýþýna olmam mý? Göz görmeyince gönlün katlanmadýðýnýn da farkýndayým. Ne büyük yalan ama! Katlanmaz, yaþadým, biliyorum... Göz görmeyince gönül daha öfkeli olur sadece. Ben yokken de ihtiyacý olan tek þey bu zaten. Öfke onu dinç tutacaktýr. Olmasý gerekenden daha erken büyümesini saðlayacaktýr...”
Masada büyük bir sessizlik hüküm sürmeye baþlamýþtý adam konuþmayý ara verdikten sonra. Doðan, okuduðu birkaç kitabý hatýrladý adamý dinlerken. Muhammed’in hatýrýna gelen bir anýsý yoktu konu ile ilgili ama fazlasýyla tesir etmiþti bu cümleler adamýn ruhuna. Uzun zamandýr hissetmediði kadar mutsuz hissediyordu kendini. Galiba ilk kez çocukluk arkadaþýnýn yerine koymaya çalýþmýþtý kendini. Düþünce gücü önemliydi. Sadece düþünerek kendini iyileþtiren insanlar olduðunu okumuþtu gazete haberlerinde. Bu durumun tam tersi de mümkündü o zaman pekâlâ... Kendine ait olmayan bir derdi düþünerek de mutsuz olabilirdi insan. Düþünerek hasta olmak da mümkündü...
Sigaralar yakýldý peþ peþe hiçbir derdin çaresi olmadýðý biline biline... Sigara yakmanýn þifa aramakla ilgisi de yoktu zaten. Bu eski bir haberleþme þekliydi sadece. Ciðerlerinden çýkýp havada süzülen duman bir imdat çaðrýsýydý çoðu kez. Günümüzün sorunu bu dili anlayan kimsenin kalmamýþ olmasýydý... Dumanla haberleþme tedavülden kalkalý çok uzun yýllar geçmiþti… Aðýzlardan çýkan tek þey sigara dumanýydý uzun süre. Masada oturan üç adamýn da ayrý ayrý yardýma ihtiyacý vardý. Peþ peþe yakýlmýþ sigaralardan çýkartýlmýþ dumanla istenilen sessiz yardým çaðrýsýna kimsenin karþýlýk vereceði de yoktu. Sýkýntýlý bir durum karþýsýnda kurtuluþ fikri ilk Muhammed’in aklýna gelirdi oysa her zaman ama bu kez o da bilmiyordu ne yapýlmasý gerektiðini. Hasta adam masaya, Doðan, Muhammed’e, Muhammed de etrafýna bakýnýyordu...