YORGUN YILLARDA KENDÝMÝ ARIYORUM
Uçsuz bucaksýz bir boþluða düþtüm tutan yok elimden,
Gülmeyi unuttum hadsiz hesapsýz dökülüyor yaþlar gözlerimden,
Çöreklenen dermansýz dertlerimi silip atamýyorum yüreðimden,
Soldu hayatýmý renklendiren çiçeklerim yýllarýn yorgunluðunu taþýyorum.

Atmak istiyorum altýnda ezildiðim aðýr yüklerimi üzerimden,
Çýkmak için bir yol arýyorum hayatýmý yakýp kavuran ateþin içinden,
Yeniden doðmayý bekliyorum baþtan baþlayabilmek için yandýðým küllerimden,
Çorak bir tarla halini aldým etrafýmda beni anlayan bir dost bulamýyorum.

Veda etmek istiyorum mümkün deðil kurtulmak bir kurt misali kemiren geçmiþimden,
Günlerimi ýþýða hasret býrakan girdiðim boþ hayaller denizinden,
Gönül kapýmý güzelliklere kapatan hayatýmda boþluklar oluþturan karamsarlýðýn elinden,
Baþbaþa kaldým kendimle savruluyorum yalnýzlýðýn rüzgarýnda düþtüðüm yerden kalkamýyorum.

Yaþ yerine kan çaðlýyor bir zaman sevgi dolu bakan gözlerimden,
Silindi gitti dostluða dair her ne varsa gönül defterimden,
Ýzin verdim çýkýp gitmesine bütün anýlarýmýn zihnimden,
Terk edildim dost görünen yalancýlar tarafýndan unuttum gülmeyi mýsralarýma umudu yazamýyorum.