Gece maskesini çýkardý ve gün gerçek yüzünü göstermeye baþladý. Görünmez bir el tarafýndan yavaþ yavaþ parlak turuncu ruj sürülüyordu koyudan açýða ufuk çizgisinde...

Elim nedense kumandaya uzandý ve rastgele bir tuþa baþ parmaðým dokundu. Bir müzik kanalý açýldý. Ýlk kez duyduðum genç bir haným sesi arapça þarký söylüyor, koyu kahverengi görüntülerle çekilmiþ klipte, el yazýsý ile yazýlmýþ alt yazýyla Türkçesi geçiyordu þarkýnýn. Tam olarak hatýrlayamýyorum geçen yazýlarý fakat özü þu idi. Genç oryantalist ses annesine þöyle sesleniyor "Bütün güzelliklerin gökyüzünden ineceðini söylemiþtin anne,þimdi bizi oradan bombalýyorlar". Þarký ilerledikçe bir de ne göreyim; Sevgili Yücel Arzen söylüyor, Leyla Adal' da ona vokal yapýyormuþ. Belki tekrar yayýnlanýr diye birkaç saat ayný kanal karþýsýnda bekledim ve beklediðime deðdi. Sevgili Yücel Arzen o kadar duygu yoðunluðunu çoþturmuþ ki, dokunaklarý yüreðimin her bir telini ayrý ayrý inletti. Serzeniþin " Açýn cennetin kapýlarýný, Halepçenin çocuklarý geliyor" la baþlayýp her sözcüðün dökülüþünde aðzýndan; yüreðimin yaþlarýný taþýyamaz oldum. Kendimi dýþarý açýk havaya býraktým. Bir saat kadar dolaþtýktan sonra Güzel Sanatlar galerisinde açýlan sergiyi gezdim. Gencecik bir ressamýn (Doðan Gençer) belki de günümüzün aðýrlýðýný hafifletecek tepkisiydi tablolarý...

Elias Canetti'nin "Týpký gördüðün gibiyim" der maske

"Ve korktuðun her þey ardýmda."

Sözleriyle baþlýyordu sergi. Sergide maske iþlenmiþti, her yönüyle maske...Belki de savaþa böyle tepki gösteriyordu ressam. Fakat tablolarda maske adýnýn aksine arkaya geçmiþ, ardýndakileri bize biraz olsun göstermiþti. Ýzleyicilerin herbirinden farklý yorumlar, farklý týnýlar çýkýyordu. Magazin dergilerinden fýrlamýþ gibi duran iki genç kürklü haným sergiyi dolaþýrken, salatalýk sütlü bilmem ne marka maskeyi yüzlerine nasýl uygulayacaklarýndan sözediyorlardý. Bir kaç öðrenci kaðýt maskeler takýp kýz arkadaþlarýný nasýl korkuttuklarýndan, bir diðer grup çizgi film yeþil maskeden, iki delikanlý da Jim Carrey'in oynadýðý ve defalarca gösterilen maske filminin bu gün televizyonda yayýnlanacaðýndan... Salondaki herkes kendini ilgilendirdiði kattan bakýyordu maskeli tuallere... Bazen bir serzeniþte bulunur ya da bir resim çizer, bir melodi mýrýldanýrsýnýz da; yoðunluðunun arkasýnda kalýr ya söyledikleriniz; sergide de bunu yaþamak olasý idi. Tuallerin maskeleri izleyici ile tablolar arasýnda bir ara katta durur gibiydi ve herkes bakmak istediði platformdan görüyordu. Savaþ ya da barýþ pek de kimseyi göründüðü kadar ilgilendirmiyordu; içi boþaltýlmýþ dersliklerde öðrenim gören gençleri de, çizgi film tutsaðý olmuþ televizyon çocuklarýný da...En çok da rujlu pencerelerinden etrafý seyreden ferforje hanýmlarýn ilgisiz kokusu yayýldý ortalýða...

Þarkýnýn sýrýlsýklam ettiði yüreðimin tellerinin birkaçý kopar gibi oldu, sergi salonundan çýkýp sokaða attýðým ilk adýmlarda...Mavi çoraplý Osman yine babasýnýn elini çekiþtiriyor ve oyuncak gaz maskesi almak istediðini aðlamaktan boðuk boðuk olmuþ sesiyle Ýstiklal Caddesine seriyordu...