Kader der geçilir, kabullenme mi, avunma mý hangisi seçilirse. “Ne yazýyorsa o!” , iþte bu laf bitirir insaný. Aklýný, yüreðini iradesini sömürür. Kader meselesini irdelemek deðil amacým, hafiften dokundurmak oldu gibi.
Bir insan, farz edelim, öyle bir ailede doðup büyür ki: baba, büyük kardeþ ufak tefek suçlara karýþmýþ, yani sicili kötü. Al sana toplum yargýsý. Kader deðil, düpedüz önyargý. Aile fiþlenirken nedense çocuk da eklenir. Sadece çaresiz, yoksul bir ailenin içinde doðanlar, kaderin kurbanlarý mý, önyargýnýn mý? O çocuk nasýl baþarýlý olur? Ya da; varlýklý, sonsuz imtiyazlara sahip bir aileye ne demeli? Öyle bir devasa, korunaklý bir hava kabarcýðýnda incinmeden, sarsýlmadan her imkana sahip olup yaþamak ve hediye edilmiþlerin baþarý sayýlmasýna kaderin cilvesi mi denir?

Biz, insanlarýn derdi ne? Neden iþaretleriz birbirimizi? Asýl olan köken, durum, imkan deðil. Asýl olan kiþilik, davranýþ, etki eden duruma tepki. Birey, zor koþullara raðmen kendini geliþtirebilir, çizgiyi geçebilir, önyargýyý yenebilir. Ýnsan, kendisinin bile farkýnda olmadýðý, ilahi bir güç ile donatýlmýþ. Geriye kalan tarafýný seçmek olur. Akýl ve Yürekten mý, yoksa hýrs ve servetten yana mý olacak?

Tarihte insanlar yoksul ve zengin olarak sýnýflandýrýlmýþ. Günümüzde bu iki sýfat çeþitlilikle donatýldý.
Dolandýrýcý, yalancý, hýrsýz, fýrsatçý, saf, aptal, namuslu gibi çeþitlilik. Kader mi? Yok artýk!

Baþlýktaki iyilik mi? O bir kahraman, sürekli konuþulup, beklenir.

eylül