“Uzun zaman önce umursamamayý deneyip kabullenmeliymiþim” , yazýp yazýp sildiðim bir cümle. Sonunda silmeyi býraktým. Bölünmüþ zihnime, baþýmý sýk sýk belaya sokan bilincime söylenerek devam etmeyi seçtim. Hayat depresif bir hal almýþken kafamýn içini çok da fazla kurcalamak iyi bir fikir deðil. Fýsýldayan altýncý hislerden de býkmýþým... Sonuçta ne olabilir, ne?

Zaman inanýlmaz hýzlý mý ilerliyor, gezegen mý eskisine göre hýzlý dönüyor ya da hepsi sadece kuruntu mu? Neden hiçbir þeye yetiþemediðim fikrine kapýlýr oldum? Bitmeyen bir kabusun içine düþüp, mutlaka binmem gereken otobüsü kaçýrma korkusuyla tekrar ve tekrar yüzleþiyorum. Elimi uzatýp kapý kenarýna tutunabilmek için durmadan uðraþýyorum. Acaba bu yüzden mi sabahlarý çok yorgun uyanýr oldum. Yükümü saklayacak gücüm kalmadýðýnýn da farkýna vardýkça o daha da aðýrlaþýyor.
Bazen, kolumu býrakýp gidesim gelir, öylesine, fantastik film karesinde olduðu gibi pare pare daðýlmayý hayal edip. Tekrar hýzlanýp, bir sonraki durakta yakalarým umuduyla, yine otobüsün peþine düþüyorum. Peynir tuzaðýna doðru koþan bir fare. Nefes nefese vaktimi tüketip uyandýðýmda, hepsi açýklamasý saçma kendisi daha da saçma sapan bir rüyadan ibaret diye, kendimi avutuyorum.

Sabrým tükenmiþ olabilir mi? Bu arada, sabýr biriktirilir mi ki?
Umursamaktan olmalý. Kararýmý vermek üzereyim. Görünürde baþka bir sebep yok(ufuktalar sanki). Bekleme sýrasýný ihlal etmemek, binerken kimsenin ayaðýna basmamak, koridorda nizami ilerlemek, gerektiðinde yerimden feragat etmek, bunlar hep edeb'i umursamaktan. Otobüs bu, itilir kakýlýrsýn, tam oturacakken yerine bir baþkasý oturur. Yetmez; ter, parfüm, traþ kolonyasý, kuruyup buharlaþan amonyak, buram buram soðan sarýmsak kokusu ayýp olur diye koyvermeyip tuttuðun kusmuk olur. Yolculuk bitene kadar sabredilir, diðer türlüsü ayýp olur. Bu ne yaa?..

Yolculuk baþlarken insanlara rahatsýzlýk vermeden takýndýklarý maskeleri geçip gerçek yüzlerini görürüm umuduyla bakýyorum. Kendilerini saklayanlardan uzak durmak ayrý. Bilmece çözer gibi çözemezsin ki insaný. Sorular ve ipuçlarý gerekli. Tanýman için ya lotus misali kendi rengi ile açar ya da tomurcuk kalýr. Bilmediðin bir dilde yazýlan kitabý yorumlayamazsýn. Þarký gibi deðil, sözlerini anlamasan da müzik duyguyu ele verir. Ýnsan bu, o izin vermediði sürece çözemezsin. Sonra, kim çözülmek ister? Tamamen þeffaf, ortada bir hayat var mýdýr? Kendini saklamadan, sakýnmadan, olduðu gibi, korkularýyla, umutlarýyla, sevinciyle, hüznüyle, her þeyiyle "ben buyum" diyen var mý?

Otobüse bindiðimde dýþarýdaki manzaraya dalarým. Denize atlar gibi býrakýrsýn kendini, önce ürperti verir sonrasýnda çýkmak istemezsin. Gözler hiç bir ayrýntýyý kaçýrmak istemez. Yolculuk eden aðaçlar, bulutlar, kuþlar, bahçeli bahçesiz evler, tozlu sokaklar, ruhsuz toplu konutlar... Kaçýrýlan kareler, yakalanmayan renkler, ýslanmadýðýn yaðmur, hepsi otobüs penceresinin dýþýnda kalýr. Uyuklarken arka, ön koltukta oturanlarýn sohbetine uyanýrsýn. Kimi zaman yolculuk bitmesin diler, an gelir ýssýz bir kavþakta inmek istersin. Hezeyanlarýn olur, sebepsiz yere mutlu olursun ve bedenin yolculuðu kanýksar. Ondan sonrasýnda belki umursamazsýn.

Öyle midir acaba? Olabilir mi?

eylül