Vakitlice gittin de sen,
Ben bir türlü koyamýyordum yerine huzursuzluðumu.
Öyle bir deðdi ki gözlerin kalbime,
Kazýnýverdi aklýma kaçýþlarý beni sevmekten.
Bilirim ben deðildi dertlerin.
Sanki inandýrmýþlardý senden olmayacaðýna da,
Çalýnca kapýyý celladýn aþkýn ihtimali,
En uzakta alýveriyordun soluðu.
Oysa gözlerin, huzursuzluðumun katili.
Ne hakký vardý yüzümü güldürmeye zaten gidecekken.
Alýþmýþken küfürün bin türlüsüne,
Boþa çýkarýyordu onca hezeyanýmý.
Oysa ne kolay uyumak aþksýz, sevgisiz.
Onca mavi renksiz, onca insancýk huysuz.
Olmasam olur, olmasalar ölmem.
Ya senin hallerin olmasaydý,
Gülüþün misal,
Sýký sýký sarýlýþýn sonra,
Çocukluðunun halleri koynumun derininde.
Nefesin ýsýtýyor diye göðsümü,
Nimetten sayýþlarým kendimi.
Niye öpüp durduðumu soruþlarýn hani.
Deðerini bilememenin korkusu zamanýn,
Hakkýný verememenin telaþý aþkýn.
Görebilsen keþke mutluluðumun akýþýný gözlerlmden.
Sanki azýcýkmýþým da,
Seni alýverseler hiç kalmazmýþým gibi..
Vakitlice gittin ya sen,
Ben bir türlü koyamýyordum yerine çocukluðumu.
Ýyi ki vardýn da sen,
Yine ben ve kalanlarým elde.
Boktanlýðý hayatýn,
Küfürlerim,
Bir de þiirden korkan imgelemin senin.