Saçlarýný örer gibi, acýlarýný ördü kadýn
Yoksulluðunu ekleyerek arasýna; iki ters, bir düz
Onun hesabýnda bitmeyen yol, azalmayan zamandý
Adaleti yoktu çünkü iplerin, yünlerin, þiþlerin
Bir koyunun yüzülen derisinden çalýnmýþtý
Þiþteki ilmek, parmaktaki ip
Kim bilir kaç renge boyanacaktý
Satýþa çýkmadan önce verilen onca emek!..

Örgünün eni-boyu ne kadar uzardý bilmiyordu kadýn
Eklenen acýlarla bu örgü hiç bitmeyecekti
Yeni bir gezegen bulunana kadar
Kim bilir kýtadan kýtaya kaç yeni yol açýlacaktý
Ve þiþ eðilecek, parmaklar yorulacak
Sýrtýnda aðrý koca bir kambur, yol uzayýp gidecekti
Kadýnýn gözyaþlarýný toplayana dek çocuklarý
Yer-gök yoksulluk büyütecekti kucaklar dolusu...

Ömür yeter miydi, sefalet þiþte ilmek ilmek
Ve her ilmek açlýða atýlan bir zincir
Hangi þiþ taþýrdý ki bükülmeden, boþa giden emeði
Yoksullara umut, açlara vaat uçan kuþun kanadýnda
Ve bir uçurtmanýn kuyruðuna eklenmiþ çocuk sevinçleri...
Kuþ vuruldu kanadýndan, çýtasý kýrýldý uçurtmanýn
Bir baþka zamana kaldý umut ve sevinç...

Hayat raylar üzerinde takur-tukur, yeni seferler baþlattý
Vagonlar açlýk, sefalet, adaletsizlik ve keder yüklü
Bineni çok, ineni yok, yolcularýn yüzlerinde ýslak bir hüzün
Sonbaharýn gözlerinden katre katre düþüyor hazan
Ve uzayýp gidiyor örgünün boyu, hiç bitmeyecek belli ki
Doðu’dan-Batý’ya, Kuzey’den-Güney’e bu sancý...

Rukiye Çelik
8 Ekim 2023