Düþünüyorum, elbette hayat hakkýnda. Ne bileyim, düþünmesem mi acaba? Herneyse. Zaman. Sanýrým her þeyin cevabý zamanýn içinde. Sanýrým deðil eminim hatta. Zaman deðil mi ki adým attýran. Zaman deðil mi ki devran deðiþtiren.

Ýnsana gelince, pek bir karýþýk olur aklým. Basit, kiþi kendini ilk an belli etmez. Ýnsan, tüm cevaplarýn bulunmasý gereken bulmaca gibi. Yorucu sorular . Yorucu hayat.
Düþünüyorum, nedenleri görüyorum, yazýya dökemiyorum. Belki fazla takýlmamalýyým, belki boþ vermeliyim, umursamamalýyým. Elimde deðil. Yoruldum. Çok ama çok yoruldum. Insan diye yalancý suretlerinden, keyfiyetlerinden, cehaletlerinden, umursamazlýklarýndan, çok yoruldum.
Bir baþkasýnýn ömrünü tüketme hakkýna sahipmiþ gibi hükmetme serbestisi içerisinde olanlarýn akýl almaz cehaletine isyan ediyorum.
Hayat deyip, sýkýþtýðýmýz cenderenin içinde var olma mücadelesiyle tükeniriz. Mucizelerin inkar edilip hükmün kendisinde olduðunu sananlara ancak acýrým.
Benim fikrim ile deðiþen bir þey olmaz. Ben bu dünyada cýlýz bir mum ýþýðýyým.
Yandýkça kendini tüketen bir ruh sadece. Ben bir eþik gibiyim, merdiven basamaðý, belki kapý aralýðý… Ýnsaným ben.

eylül