Hiçbirþeyi algýlamýyor yüreðim,bildiðim tek doðru sensin.Sana uzanýyor her gökkuþaðýnýn o esrarengiz renk karmaþasý.Bakýyorum herkes birþeyler yazýyor. Yazdýðýný okuyacak vakit bile bulamýyor.

Daha dün gibiydi iki kenti birbirine zincirleyen aþklarýn çözeltisi.Aþk aþksa eðer zincir nedir bilmezdi.

Düþünürken seni,düþünmek hayallerimin en güzel yerinde kurgusuz bir gerçekti.O hep anlatýlan martýlar vardýya hani,þiirde,þarkýda,öyküde.

Gördüm ilk defa.Bana iki beden büyüktü sevdalar sen olmayýnca.Korkmakmý asla.Asla seni sevmekten korkmadým.Yüreðim sendin,sen yüreðimde taþýdýðým. Sonra herkes geldi,oturdular karþýma.

Anlat dediler nasýl gidiyor aþký yazdýðýn yazýlar. Güldüm ve döndüm geceye,
Anlattý gece,aþk aþksa eðer anlatamaz yaþamadan aþka yazýlanlar.

Bir mevsimin tam ortasýndaydým.Ne yöne baksam çýkýþý olmayan bir labirent gibi yalnýzlýktým.Beni öptüðün her þiirde ben zaten aþk gibi aþktým.

Sonbahar'da bir Ekim,týpký Temmuz'a benzer gibiydi.O ilk yazýlanlara,o ilk okunanlara benzer bir þeydi.

Deðiþtirmek mümkün olmadý mevsimi.Aylarý çýkarýp atamadým mevsimlerden.Seni tanýdýðým gün,sanki hiç yaþanmamýþ bir balayý ve belkide yüreðime vurdu hayat senin ellerinden en büyük damgayý.

Eskisi gibi uyuyamýyorum artýk.Kuþlarda yok nedense,öldümü yoksa mevsimi olmayan doðurganlýk. Ýnanmam asla þimdi nerede o savurganlýk.

Aþk aþksa eðer ölüm bir anlýk.

Ve baþa dönüp düþünürsem beni düþündüðünü ve kalemi elime yapýþtýrýp yazabilirsem eðer kaðýtlara, beyazlýðýna çizebilirsem güzelliðini, sözlerinden geçebilirsem gecelerin suskunluðuna, bir adým fazladan karýþýp öpebilirsem buza kesmiþ dudaklarýnýn renginden,aþk aþksa eðer dediðim,her kelimeden cümleler kurabilirsem sana,
Ne mutlu bana.

AÞK AÞKSA EÐER

Aþk aþk olduðunda,
Ve beni düþünmediðini düþündüðüm her zamanda,
Yokluðuna yazýlýrým sevgilim,
Yokluðuna gölge ekleyen bu þehrin,
Yüzüme kapanan duvarlarýna...

Ve kýþortasýnda,
Aþk aþksa eðer bilirim,
Yaþatmaz beni yüreðin,
Baþka bir yüzün aynasýnda....