Uzun bir süre önce, baþedilmez bir hastalýk nedeniyle aramýzdan ayrýlan, deðerli bir hocam, merdiven baþý bir sohbet sýrasýnda bana ‘’yaþlýlýk insana hayatýn bir þakasýdýr ’’ demiþti.

     Zaman hýzla akýp geçiyor. Ýstesek de istemesek de yaþlanýyoruz ve yaþlanmaya devam edeceðiz. Kimi insanlar, kaçýnýlmaz olan bu doðal süreci, rahatça kabulleniyor. Kimileri ise kolay kolay kabullenmek istemiyor.Ýlginç olan þu ki, yaþlanmayý kabullenip yaþamla barýþýk yaþayabilenler, diðerlerine göre daha mutlular ve daha geç yaþlanýyorlar sanki.
     
Siz de farketmiþsinizdir; eskisi kadar hýzlý yürüyemezsiniz, yeterince uyuduðunuz halde sabahlarý yorgun kalkarsýnýz, unutkanlýklar baþlamýþtýr, telefon numaralarý, eski dostlarýn, arkadaþlarýn adlarý bir türlü hatýrlanamaz hani. Bir korku baþlar, bir iki doktora baþvurulur, tetkikler, incelemeler yapýlýr.Sonuçta çoðu kez bir hastalýk da saptanamaz.Aslýnda belirgin organik bir hastalýk yoktur ama siz gene de bu deðiþimi, yaþlýlýðýn doðal bir sonucu olarak kabul etmek istemezsiniz bir türlü. Bir hastalýða baðlý olmasý sizi rahatlatacakmýþ gibi sanki.
          
Gene dikkat etmiþsinizdir, hani bazý insanlar gerçek yaþlarýndan çok daha genç görünürler, yaþlarýný hiç göstermezler. Minyon tipli olmak, gam keder görmemiþ olmak, kalýtýmsal özelllikler vb. daha bir çok þeyi bu þanslý ayrýcalýðý açýklamada kullanabilirsiniz.Gerçekte bu kiþilerin dünyalarýný incelerseniz yaþama hep olumlu yönden yaklaþtýklarýný farkedersiniz. Ýsterseniz bu özelliði iyimserlik olarak tanýmlayalým.
          
Karamsar veya iyimser olmak insanýn elinde mi peki? Yoksa bu durumlar tamamen bir yaradýlýþ meselesi mi? Yani bizler iyimserliðimizi ya da karamsarlýðýmýzý týpký göz ve cilt rengimiz gibi, doðarken birlikte mi getiriyoruz? Bu sorunun cevabýný, konunun gerçek uzmanlarýna býrakmak gerekir. Ancak bu özelliklerin genetik olarak geçtiðine dair bilimsel bir kanýt, benim bildiðim kadarýyla yok. Hem zaten bu özelliklerimizi doðuþtan getiriyor olsaydýk ‘’karamsar bebek’’, ‘’iyimser bebek’’ gibi tabirleri duymuþ olmamýz gerekmez miydi? :)

Bebekler ve çocuklar büyüyüp bilinçlenirlerken, etraflarýnda ne varsa, adeta bir kamera gibi, gördükleri, duyduklarý herþeyi, geliþmekte olan o küçücük beyinlerinin hafýza hücrelerine bir bir kaydederler.Yaþamda bizim için olaðan olan her þey, onlar için olaðanüstü bir þeydir.Beþ duyularýný tekrar tekrar sýnarlar.Çocuklarýn, hafýzalarýna sürekli kaydettikleri bu manzaralarla, yaþamý algýlama, yorumlama ve davranýþ biçimleri de yavaþ yavaþ þekillenir.Ýþte bu þekillenme sýrasýnda, çevresel etkilerin niteliði kendini belli eder.Örnek vermek gerekirse; sürekli baðýran, çaðýran bir baba ve aðlayan bir anneyle, çocukluk yýllarýný gençliðe taþýmýþ olan bir bireyin, gözyaþlarýný diðer insanlardan daha iyi tanýmasý ve ona daha yakýn olmasý beklenir. Sýmsýcak, huzurlu, sevgi dolu bir aile ortamýnda ruhsal geliþimlerini tamamlamýþ olan çocuklar ise yaþamýn pembe rengine daha yakýn dururlar.

Kýsacasý iyimserliðimiz veya karamsarlýðýmýz, çocukluk yýllarýmýzdan baþlýyan, çevresel etkilerle sýký iliþki içinde geliþen, uzun bir süreçte oluþur. Peki kazanýlmýþ olan karamsar yapýyý deðiþtirmenin bir yolu, çaresi var mýdýr? Ne yazýk ki çok zor. Bu konuda yazýlmýþ bir çok kitap, söylenmiþ sayfalarca söz var. Ancak, gerçek olan þu ki; bir kez içimize yerleþti mi, kökleri çocukluk çaðlarýmýza kadar uzanan, yaþam enerjimizi ve mücadele gücümüzü emen, bu kötü paraziti söküp atmak gerçekten zor ve belki de imkansýz bir iþtir. Oysa ki, iyimserlik, maalesef , yaþamýn süregen olumsuzluklarý nedeniyle kolayca yara alýr ve kaybedilebilir. Çevremiz bu tür insanlarýn örnekleriyle dolu deðil mi?

Þimdi þöyle bir çocukluk, gençlik ve öðrencilik yýllarýmýzý anýmsayalým.Sürekli negatif davranýþ sergileyen, herþeye karþý olumsuz yaklaþýmlar gösteren karamsar arkadaþlarýmýzý, tanýdýklarýmýzý düþünelim.Aradan geçen onca yýl sonra, bir sebeble veya tesadüfen karþýlaþtýðýmýzda, kaçý gerçek bir mutluluðu yakalayabilmiþtir acaba?Çok fazla örnek verebileceðimizi zannetmiyorum.

      Þimdi de tersini düþünelim, iyimser, yaþama sürekli olumlu bakan arkadaþlarýmýzý, tanýdýklarýmýzý yani. Aradan geçen onca yýl sonra hangi durumdalar acaba. Ben bir örnek vereyim.Lise yýllarýndan tanýdýðým bir arkadaþým vardý. Sevgi ve neþe dolu, dost canlýsý, yüzünden tebessümü hiç eksik olmayan, dünya tatlýsý bir arkadaþtý.Yýllar sonra benim adresimi bulup yanýma geldi. Saçlarý eskisi gibi gür deðildi ama hala siyahtý, benden çok daha genç gösteriyordu ve yüzündeki o sýcak, sevecen, insanýn içini ferahlatan tebessümü hiç deðiþmemiþti. Küçük bir boya atölyesi iþinden baþlayýp, bunca krize raðmen, iþini geliþtirmiþ, baþarýyý yakalamýþtý.Çok daha önemlisi mutluydu ve gözleriyle mutluyum diyebiliyordu. Sizin de buna benzer örneklerinizin çokça olduðundan hiç þüphem yok.      

Gerçekten de yaþama iyimser gözle bakýlabildiðinde, büyük sorunlarý dahi, çoðu kez kolayca çözebilmek, en azýndan çözebilecek gücü bulmak mümkün.

Ayrýca, kendi tecrübelerime dayanarak, iyimser insanlarýn hastalýklarýnýn tedavi yöntemlerine, karamsar olanlara göre çok daha çabuk ve olumlu yanýt verdiðini belirtmeliyim. Gördüðüm o ki, týbbýn henüz kesin nedenini ve çaresini bulamadýðý, çeþitli kanser hastalýklarý, yaþama gücünü, istek ve arzularýný kaybeden karamsar insanlarda hem daha çok görülüyor hem de daha hýzlý seyrediyor.
          
      Meslek hayatýmýn yirminci yýlýný doldurmakta olduðum þu günlerde, hocamýn bana merdiven baþýnda söylediði o sözü düþünüyorum da; yaþlýlýlýðý hayatýn bir þakasý olarak algýlayabilecek ölçüde bir iyimserlik, insaný ölümden kurtaramasa bile, en azýndan daha mutlu bir yaþam sürmesini saðlayabiliyor.
          
      Yani mutluluðun bir yolu, evet bir yolu da, yaþama olumlu bakabilmekten, bir baþka deyiþle bardaðýn dolu tarafýný görebilmekten geçiyor.Bardaðýn hangi tarafýný görebileceðimizin temelleri ise çocukluk ve belki de bebeklik çaðlarýmýzda atýlmaya baþlýyor.

      Yaþamýn gülen yüzü, yüzünüzde olsun, saðlýk ve mutluluk dileklerimle... :)