RESME HAPSOLAN ADAM

          
Nesrin-Erol Ergun çiftinin kokteylinde, hanýmýna meyva suyu götürürken, korktuðu geldi baþýna. Göz kamaþtýrýcý flaþ ýþýðýndan sonra, varlýðý yavaþ yavaþ silinirken, bunun böyle olacaðýný ve birgün mutlak baþýna geleceðini bildiðini düþünüyordu.

Rasim Bey o gece, karýsýnýn yanýnda masadaki yerine Semra Haným'ýn "Bir tanýdýða rastlamýþtýr...Tuvalete mi gitti acaba?" diye kendini avutup, sabýrla beklemesine raðmen dönmeyecekti. Mantýklý bir beklemeyi biraz da aþan bir süre sonunda Semra Haným bayaðý telaþlanmýþ, ev sahibine ve tüm tanýdýklara sorup soruþturmasýna raðmen, Rasim Bey'i gören birisine rastlamamýþtý. Ýþin ilginç yaný, kapýdaki görevlinin son bir saat içinde kimsenin çýkmadýðýný söylemesiydi. Her zaman ve ortamda gerektiði þekilde davranan Rasim Bey'in, ev sahiplerine veda etmeden ve kendisine haber vermeden toplantýdan ayrýlmasý fikri, en az bu, birdenbire ortadan kayboluþ kadar saçma görünüyordu Semra Haným'a. Hem, emekli adamýn, bu kadar acil ne iþi olabilirdi ki? Hem de Rasim Bey'in?

Makul bir bekleme süresinin hayli aþýlmasýnýn ardýndan, gecenin o vakti, eve yalnýz dönmesi gerektiðini anladý. Arabalarýnýn býraktýklarý yerde duruyor olmasý, kocasýnýn almadýðýný göstermesi açýsýndan daha da þaþrttý kadýncaðýzý. Park yerinde, iþini bitirmiþ evine dönmekte olan, toplantýda aralarda dolaþýp fotoðraf çeken fotoðrafçýya rastladý. Son bir umut 'Nereden hatýrlayacak ama' ona da sordu Rasim'i

Bu sýrada, karýsýnýn sesini duyan Rasim Bey, kendine geldi. Gözgözü görmez bir yerde, vücudunu kýpýrdatamaz haldeydi. "Semra!" diye seslenmek istedi, sesi çýkmadý. Üç yýl önce, eðer ortadan birden bire kaybolursa, açmasýný söyleyerek Semra'ya verdiði mektubu hatýrlamasýný dileyerek, olacaklarý kaderine boyun eðip -zaten yapabileceði baþka birþey de yoktu- beklemeye baþladý. Fotoðrafçýnýn bir an önce filmleri tab etmesi ve makinenin içinden kurtulup gün ýþýðýna çýkmak için sabýrsýzlanýyordu. Bu 'gün ýþýðýna çýkýþýn' nasýl bir çýkýþ olacaðýný garip bir biçimde biliyordu. Ýki boyutlu.

Semra Haným, Rasim Bey'i evde de bulamayýnca polise haber vermeyi düþündüyse de, polis açýsýndan olaðan üstü bir þeylerin varlýðýný gösteren deliller bulunmadýðýndan, biraz daha beklemeye karar verdi.

Ertesi gün Pazar olduðu ve fotoðrafçý prensip olarak Pazar günleri çalýþmadýðýndan Rasim Bey bir gün daha zifiri karanlýkta iki boyutlu olarak yaþadý. Neden sonra, Salý günü, hanýmýyla katýldýklarý toplantýnýn ev sahipliðini yapan Ergun ailesinin hanýmýnýn, zarif yýlan derisi çantasý içinde, onlarýn evine gitti ve ertesi gün de misafir odasýndaki çerçevenin içinde, kameraya gülümseyerek dans eden mutlu çiftin ardýnda, uzakta hanýmýna þeftali suyu götürürken yerini aldý. Fotoðrafý gören tüm yakýnlarý ve en baþta da Nihal Hanýmýn kendisi, arka planda görünen Rasim Bey'in ne kadar 'gerçek gibi' göründüðüne hayret ettiler.

Tüm bunlarý dinleyen Rasim Bey, böyle söyleyenlerin, kendisinin ne kadar gerçek olduðunu bilselerdi, ne yapacaklarýný merak ediyordu. Öte yandan da karýsýnýn bir an önce o mektubu hatýrlamasýný diliyordu.

Yýllardýr, bunun baþýna geleceðini bildiðinden, cepheden ve boydan poz vermekten kaçýnmýþtý. Bu vehme nereden kapýldýðýný bilmiyordu. Bir insan, nasýl olur da üç yýl boyunca, gün gelip bir fotoðraf karesine sýkýþacaðýndan endiþe ederek yaþardý?

Birgün, birden bire ortadan koybolursa, açýlmak üzere býraktýðý mektubunu Semra Haným'a verirken, onun ýsrarlý soruþturmasýna, zaten kalp hastasý olan hanýmýnýn daha fazla üzülmesini istemeyerek, 'Eðer boydan ve cepheden fotoðrafý çekilirse, resme hapsolacaðýndan korktuðunu' açýklamýþtý. Fakat daha sonra, önce hanýmýnýn 'sen delirdin mi' bakýþý, ardýndan da "Þaka yapýyor olmalýsýn" deyip kahkahalarla gülmesi üzerine, onu endiþelendirmemek için, þaka yaptýðýna inandýrmýþ, gene de birgün aniden ortadan kaybolursa diye mektubu saklamasýný rica edip, önemli birþey olmadýðýna ikna etmiþti.

Semra Haným, polisin de, henüz sonuca varamadýðýný öðrendiði günden iki gün sonra, Rasim Bey'in, böyle bir durumda açýlmak üzere verdiði mektubu hatýrlayýp, tüm günü de onu nereye koyduðunu aramakla geçirdi.

Rasim Bey ise, arada geçen, tüm bu bir hafta üç günlük zaman boyunca, resmin içinde, iki boyutlu olarak, Ergun Ailesinin çocuk yetiþtirme üzerine tartýþmalarýna tanýk olarak, çocuðun önünde onun yetiþtirilmesi konusunda tartýþýlmamasý gerektiðini, istemese de kendi iç disiplinini kazanabilmesi için, bazý þeylerin zorla da olsa yaptýrýlmasý gerektiðini, daha serbestçi bir görüþe sahip babaya karþý savunan, anneye hak verdi. Sudan nedenle çýkan, korkunç kavganýn ardýndan, Nihal Haným'ýn kapýyý çarpýp çýkýþýna, sonra da Erol Ergun'un bir süre odanýn ortasýnda kalakalýp, yavaþ çekim bir film gibi en yakýn koltuða çöküþüne, sessiz sessiz aðlamasýna, Nihal Haným'ýn aniden geri dönüþü üzerine güçlükle kendini toplayýp, hiçbirþey yokmuþ gibi gazete okuyor rolü yapmaya çalýþmasýna, daha sonra, karý kocanýn tutkuyla birbirlerine sarýlýp, özür dileyiþlerine, orada bulunmamasý gerektiði için, piþmanlýk duyarak tanýk oldu. Akþamüstü çayýnda, Nihal Haným odadan ayrýlýr ayrýlmaz, kadýnlarýn onun hakkýndaki çekemez dedikodularýný dinledi. Eve gelen temizlikçinin, evin hanýmý ortalarda yokken, nasýl iþten kaytardýðýný gördü.

Ergun ailesinin salonlarýndaki çerçevenin içinde geçirdiði tüm süre boyunca, el ayak çekildikten sonra, bunun neden baþýna geldiðini düþündü durdu. Neden son üç yýldýr, bu derece olmasý imkansýz görünen birþeyi, olacaðýndan yüzde yüz emin olarak beklediðini düþündü. Sonra da, buna, bu kadar inandýðý için, yani bunu yaþamayý seçtiði için baþýna geldiðini kavradý. O on gün boyunca, insanlarýn, kendilerinin ne olduðuna, yahut baþlarýna ne geleceðine kendilerinin karar verdiðini anladý, yaþanýlan þeyler önce kafalarýn içinde, gerçekleþmek üzere tasarlanýyordu. Saçma bir saplantý yüzünden, bir fotoðrafa hapsolacaðýna nasýl da inanmýþ ve bu gerþekleþmiþti de.

Semra Haným en nihayet, Rasim Beyin emaneti olan mektubu artýk atýldýðýna, yahut kaybolduðuna inanmaya baþladýðý bir an, buldu ve kocasýnýn saplantýsýndan haberdar oldu. Her ne kadar, kendisine son derece saçma da görünse, kocasýndan umut kesmeye henüz hazýr olmadýðýndan, son çare olarak Nihal Haným'lara gelip, -nasýl karþýlanacaðýna aldýrmadan- toplantýda çekilen fotoðraflarý görmek istediðini söyledi. Albümdekilerin birinde, uzaktaki masada, hem kendisi, hem de Rasim Bey görünüyorlardý, ancak bu kocasýnýn bahsettiði gibi cepheden ve boydan bir resim deðildi. Semra Haným kendisine çok saçma gelmesine raðmen bu olasýlýða bel baðladýðýný anlayýp umutsuzlukla aðladý. Ne olduðuyla gerçekten ilgilenen Nihal Haným'a da, gerçeklikle baðdaþmayan hikayesini anlatmak zorunda kaldý. Akýl hastasý olduðundan þüphelenilmesinden çekinerek, kocasýnýn varlýðýný bu eve ilk adým attýðýndan beri, yoðun olarak hissettiðini de ekledi. Nihal Hamýn zannettiði gibi þüpheyle yaklaþmadý ona, tam tersine, kendisini de rahatsýz eden bir belirsizlik aydýnlanmýþtý sanki. Hiçbirþey söylemeden yavaþça kalkýp, misafir odasýndaki çerçeveli resmi getirdi ve garip biçimde, bir süredir, evde bir yabancýnýn varlýðýný hissettiðinden bahsetti. Semra Haným, resmi eline alýr almaz Rasim Beyin orada olduðunu anladý.

Semra Haným; fotoðraf, çantasýnda, gözleri yaþlý, þu dünyada 'olmayacak þey yok' düþüncesiyle, evine geri döndü. Bütün akþam, resmin karþýsýnda endiseyle kocasýyla iletiþim kurabilmenin yolunu araþtýrdý. Koltuðun üzerinde, hem yorgunluktan, hem de umutsuzluktan, sýzýp kaldýðý bir an, kocasýnýn sesini içinde biryerlerde hissetti. Birbirlerini çok seven, birbirlerine yýllarýný vermiþ bu iki insan arasýnda o andan sonra garip bir iletiþim doðdu.

Takip eden aylarda, zavallý kadýncaðýz, kocasýný oradan kurtarabilmenin yollarýný aradý durdu. Eþden dosttan duyduðu tüm medyumlara gidip, servet harcayarak çare aradý. Her gün, biraz daha, kocasýnýn sonsuza kadar orada hapis kalacaðýna inanmaya baþlýyorlardý.

Aylar sonra bir gün, ayný üç yýl önce bir fotoðrafa hapsolacaðýna nedensiz olarak tüm benliðiyle inanmasý gibi, 'eðer resmi yakarlarsa tekrar maddeleþebileceðine' inandýðýný söyledi Rasim Bey. Onlara bunu bazý medyumlar da söylemiþlerdi. Ancak, kocasýný, resmin içinde bile olsa yakýnýnda isteyen Semra Haným, bu riske girmek istemiyordu. Sonunda, Rasim Bey, karýsýný, buna gerçekten inandýðýna, zaten de bu þekilde yaþamak istemediðine ikna etti.

Dramatik bir þekilde vedalaþýp, birbirlerine haklarýný helal ettikten sonra, Semra Haným son bir kez daha, bundan emin olup olmadýðýný sordu kocasýna. Rasim Bey, kesin kararlý olduðunu tartýþma götürmez bir dille yeniden bildirince, kadýncaðýz hiç istemeyerek de olsa fotoðrafý yaktý. Ne tip birþey beklediðinden emin deðildi, ancak fotoðraf tamamen yanýncaya ve külleri soðuyuncaya kadar, hiçbirþey olmadý. Felç olmuþ gibi orada öylece saatlerce küllere bakarak oturdu. Kocasýnýn artýk tamamen öldüðüne inandýðý bir an, baygýnlýk geçirmeye yakýn durumda kendini yataðýna zor attý.

Bütün bir gece, kabus gördü. Kocasýyla geçirdikleri mutlu günleri tekrar tekrar yaþadý, sonunda da hýçkýrýklar içinde uyuya kaldý.

Sabah, uyandýðýnda, yanýnda uzanan birinin varlýðýný hissetti. O sýrada Rasim Bey'de ayýlmýþtý. Karý-koca bir süre bakýþtýktan sonra, birbirleri için ne kadar önemli olduklarýnýn, yaþayarak -gerçekten- bilincine varmýþ insanlar olarak, hiçbir þey söylemeden sýmsýký sarýldýlar.