Hani,
Kabahatini kekeleyen çocuklar gibi
-Yenildim ben zamana,
Yokum artık,bağışla!
Demiştin ya...
Kelimelerin,
İsrafil'i oldu içimde kopan kızılca kıyametlerin.
İşte tam o anda,
Dikilip iskelenin en ucunda
Hiç olmadığım kadar " bir başıma "
Ve elimde
Sana yazılmış şiirler tomarlarca,
Yakıp - yıkma
Yanma - yok olma duygusuyla dolu tıka basa,
Ya bırakacaktım bir taş gibi kendimi sulara
Ya kefensiz gömecektim şiirlerini körfezin koynuna.
Bizans ateşleri değil,
Dizelerim tutuşturacaktı denizleri...
Seyret !
Gül kurusu her yakamozda
Denizler hüzzam bir şarkı gibi yanmakta...
Çok terk edilişlere tanıklık etmiştir buralar ama
Kaç şair vardır ki
Sönmeyen ateşler yakabilmiş olsun
Denizlerde mısralarıyla...
