Yirminci Yüzyýl Türkiye’sinde hangi insanýn, hangi eðitimi alabileceði tartýþýlýyor. Yani ömrü boyunca toplumsal üretimin hangi bölümünde ve seviyesinde çalýþmak zorunda olacaðý belirleniyor.
Bugün sistem, kendini devam ettirmek için gerekli olan insan yatýrýmýný yaparken, holding ve vakýf üniversitelerinde yarýnýn neo-liberallerini, ayrýcalýklýlardan seçerek yetiþtirmekte (hatta paranýz varsa seçilmenize de lüzum yok); iþin toplumsal üretimle ilgili kýsmý için de ayrýcalýksýzlarý vasýflý, vasýfsýz, ara eleman gibi lügatimize bizzat Dünya Bankasý tarafýndan sokulan kavramlarla istihdam etmektedir. Bu yüzden bugün Milli Eðitim Bakanlýðý’nda açýk kimlikleriyle resmen danýþmanlýk yapan Dünya Bankasý görevlileri bulunmaktadýr. ÝMF’yi ve Dünya Bankasý’ný –toparlarsak emperyalizmin aracý kuruluþlarýný- tanýyan herkes bilir ki, bu tip danýþmanlar, paranýn doðru harcanýp harcanmadýðýný deðil, girdikleri ülkedeki örgütleniþ biçiminin yabancý tekellere uygun olup olmadýðýný denetlemektir.
Toplumsal dönüþümünü kendi iç dinamikleriyle gerçekleþtirmiþ olan (ve bu sayede) geliþmiþ kapitalist toplumlarda üretici güçlerin toplumsal üretime hazýrlanma süreci (eðitim-öðretim), bizim gibi dýþ müdahalelerle –ki bizde, 1946’dan itibaren böyle olmuþtur- (sözde) geliþen kapitalist ülkelere nazaran daha insanîdir. (Burada uzun tarihsel bilgiler vererek yazýyý geniþletmek istemiyorum. Ancak bu süreçle ilgilenen okurun bundan yüz elli yýl öncesinin Ýngiltere, Almanya’sýna bakmasý yeterli olacaktýr)
Baþa dönecek olursak, günümüz Türkiye’sinde, bugünün gündemini oluþturan meslek liseleri sorununun, basit bir insan hakký ihlali olarak görülmesi gerektiðini düþünmekteyim.
Bugün kendilerine demokrat diyenler, yapýlacak iyileþtirmelerle Anadolu ve fen lisesi mezunlarýnýn haklarýnýn gasp edildiðini söylemektedirler. Kazýn ayaðý öyle deðildir. Sanki bilimsel metotlarla yetiþtirilerek orta öðretime getirildik. Sanki, bütün yeteneklerimizin farkýndaydýk ve kendi irademizle meslek seçimi yaptýk. Þimdi, bundan vazgeçemiyoruz. Üstüne üstlük sistemin kendi mantýðý içerisinde bile büyük hak gasplarýyla birlikte, bugünün meslek sahibi iþsizleri haline geldik.
1.     Meslek Lisesi mezunu olduðumuz için, kendi alanýmýzda bir mühendislik fakültesine giderek meslekî geliþimimizi tamamlama hakkýmýz gasp edilmiþtir.
2.     Her insan istediði zaman istediði eðitimi alma hakkýna sahiptir. Dolayýsýyla, hangi sebepten olursa olsun, farklý alanlarda akademik eðitim alma hakkýmýz gasp edilmiþtir.
3.     Her insan, istediði zaman istediði mesleði yapma hakkýna sahiptir. Meslek deðiþtirme hakkýmýz gasp edilmiþtir.
Örneðin, ben 16 yaþýmdayken Denizciliðe heves ettim. Denizcilik eðitimi aldým. Ancak ergenlik dönemime denk gelen bu süreçte sanata ilgi duymaya baþladým. Ve benim için sanat (müzik, edebiyat, tiyatro) olmazsa olmazlarým arasýnda yer almaya baþladý. Hayattan beklentilerimi karþýlayacak yaþam biçiminin bu olduðuna karar verdim. Lakin bir Edebiyat Fakültesi’ne gitme hakkým yok. Ya da diyelim ki deniz hukuku yahut deniz psikolojisi üzerine ihtisas yapmak istedim. Bu hakkým da yok.
A.K.P iktidarýnýn bu ülkenin insanýna daha fazla açlýktan baþka verebileceði bir þey yoktur. Bu iktidar demokrat görünümlü olsa bile hakkýný arayan herkese terörist diyerek gerçek yüzünü göstermektedir. Buraya kadar A.K.P. ‘nin düzen içi muhalefetlerine nazaran daha radikal bir muhalefet çizgisine sahibim. Dolayýsýyla çözümün A.K.P. ‘den geçmediðinin bilincindeyim.
Amma... Ýmam Hatip meselesinde, en az bu okullarýn varlýðý kadar tehlike oluþturan toplumsal aydýnlanma karþýtý eðitim politikalarýný savunmanýn, üstelik haklarýn gözetilmesi adýna demagoji malzemesi yapýlmasýnýn; iþte tüm bunlarýn karþýsýndayým.
Kendimi geliþtirme ve aydýnlanma hakkýmýn geri verilmesini istiyorum. Tabii eðer böyle bu hakkým da kaldýysa.