Ailenin ‘Kara Koyunu’

Seval Deniz Karahaliloðlu

Her genç kýzýn rüyasý Zetina Dikiþ makineleri olabilir ama tabii ki benim deðil.
Tahmin ettiðiniz gibi pek ‘normal’ biri sayýlmam.
Galiba pek normal olmadýðýmý hassasiyetle, ilk teþhis eden rahmetli büyük annem oldu.
‘Bu kýz, pek bir acaip’ demiþti.
Hafif kýnayan bir ses tonuyla.
Daha çocuk yaþlardaydým.
Yani, bu tasvip edilmeyen ‘zýpýr’ biri olacaðým konusundaki ilk erken uyarýlardan biriydi.
Zaman geldi, ‘ailenin kara koyunluðuna’ terfi ettim.
Daha sonra da ‘bir baltaya sap olamayacaðým’ kanaati geliþti.
Her zamanki gibi gün görmüþ anneannem haklý çýkmýþtý.
Akrabalar, çevrede iyi tahsil görmüþ gençler gibi iyi maaþlý bir iþim yoktu.
Üstüne üstlük, kuzenlerim gibi çok uluslu bir þirkette müdür filan da deðildim.
Her þey iyiydi de en dayanýlmaz olaný ise‘çýk çýk çýk, güzelim kýzý ziyan ettiler’ demesiydi.
Bu laf, kendimi ‘nahak yere ziyan edilmiþ beslemeler’ gibi hissetmeme neden oluyordu.
Ama o keçi inadým yok mu?
Sanýrým, sevgili büyük annemi de bu yaným deli ediyordu.
Bildiðimi okuyan tavrým,
Kimseleri dinlemeden burnumun dikine gitmem.
Onlara göre havai oluþum, yani aklýma eseni yapmam filan.
Tahmin edildiði üzere, toplum tarafýndan katiyetle ‘hiç tasvip görmeyen’ bir iþi yapýyor,
Yazýyorum.
Köþelerde filan deðil.
Özgür be özgür.
Köþelere hacet olmadan, tüm dünya bana köþe, evren emrime amade tavrýyla,
Havayý ciðerlerime çeker gibi yazýyorum.
Var mý bundan büyük özgürlük be?
Bundan büyük mutluluk.
Kelimeler, harfler arasýnda alabildiðine uçmak.
Tepende zebellah gibi dikili duran þefi kaale almadan yazmak.
Demoklesin kýlýcý gibi önüne gelen iþi, tarladaki çýrpma aleti gibi biçen yazý iþlerine nanik yaparak yazmak.
Kendinden menkul haber müdürlerine,
Kraldan çok kralcý, üstüne üstlük ‘düþünme özürlü’ genel yayýn yönetmenlerine.
Bilgi sahibi olmadan maalesef yetki sahibi olmuþ, düdük yetkililere, düüüüüüt borusu çalarak yazmak.
Var mý bundan büyük özgürlük?
Klavye ile aranda yaþanan mahrem iliþkiye kimseyi sokmamak.
Uzanan terbiyesiz burunlarý kýrývermek.
Týpký Sirano’nun yaptýðý gibi.
Þimdi, Sirano da kim diye abuk soru soran kara cahil çok bilmiþlere, Sirano da Bergerac’ý anlatma zorunluluðu duymadan yazmak.
Sadece sen, düþüncenin hýzýna yetiþemeyen kelimeler ve çýlgýn hayal gücünün kuyruðuna takýlýp, artýk o nereye götürürse misali avarelik etmek.
Var mý bundan güzeli?
Eveeeet, gelelim, gençlik aþkým Che Guera’ya ve sonraki hayalim bir yer altý dergisi Fanzin’i çýkarma fikrine.
Galiba, ikinci dünya savaþý sýrasýnda kurulan Fransýz yer altý direniþ örgütlerinin romantik tavrýyla yaklaþýyorum biraz iþe.
Ýstiklal Savaþý’nda biz alasýný yapmýþtýk diyen arkadaþlara,
Orada biz hayatýmýzý ortaya koyduk,
Ýþin romantizmle bir ilgisi yoktu,
Orada yaþananlar ‘bir milletin ölüm kalým savaþýydý’
Ve dünyanýn en ‘ciddi’ iþiydi diyeceðim.
Peki, Fransýzlar için deðil miydi diyenlere de,
En ‘snob’ tavrýmla, davulun sesi uzaktan güzel gelir demekle yetineceðim.
Var mý ötesi?
Snobluk deðil mi?
Bir kez daha hatýrlatalým.
Burada söz konusu olan,
Casablanca Filmi ve Rick’in Barý tadýnda algýlanan bir ‘romantizm’ temasýdýr.
Eveeet, nerede kalmýþtýk?
Anneannem, Fransýzlar, direniþ örgütleri, romantizm ve ben.
Gelelim bunlarýn anlamlý birlikteliðine.
Rahmetli anneannemde, Fransýzlara hayrandý ama bir farkla terbiyesine,
Yer altý örgütlerine yada illegal Fanzin dergilerine filan deðil.
Ýþte yollarýmýz da burada ayrýlýyor.
Osmanlý terbiyesi ile büyütülmüþ büyük anneden zýpýr toruna.
Hayaller bu ya, ucu bucaðý yok.
Henüz kalkmýþ trenin son vagonunu yakalar gibi,
Tutunup bir ucuna,
Mavi gökyüzünde dolaþan serseri bulutlar misali,
Kimseyi takmadan yazmak.
Oto kontrol sýfýr.
Uç uçabildiðince.
Çýlgýn hayal gücünün rüzgarýna kapýl.
Ýroni son gaz.
Kim ne der, ne düþünür, tepkiler filan hepsini boþ ver.
Sadece, doðru olduðuna inandýðýný ve yapmak istediðini yap.
Sadece sevdiðin için.
Patronun çýkarlarýný gözeterek deðil,
Akýl ve vicdan birlikteliðinin gösterdiði yolda,
Özgürce ilerlemek.
Ýþten atýlýrsam, kiramý, faturalarýmý nasýl öderim, aç kalýrým korkusuyla deðil.
En kötüsü, sade suya tirit deðil mi?
Anasýný satýyým diyerek yaz.
Baþkalarýnýn hoþuna gider diye deðil
Sadece senin hoþuna gittiði için.
Dedik ya, her þey emrine amade.
Sistemi eleþtir, tu kaka denen þeylerden bahset.
Hatta inadýna bahset.
Öyle, satýr aralarýnda filan da deðil.
Kelimelerin ardýna saklanmadan.
Vur kaç yöntemlerinden medet ummadan.
Beyin jimlastiði hak getire.
Þöyle, kör gözün parmaðýna misali.
Anlama özürlülerin kafalarýna vura vura yazarak.
Kelimeleri baðýrta baðýrta,
Gelecek tepkileri kaale almadan,
Yeni doðanýn saflýðýyla,
Topraða kavuþanýn teslimiyetiyle,
Anandan doðduðun gibi,
Ruhunu çýrýlçýplak soyarak,
Yazmaktan bahsediyorum...
Þimdi, farz et ki buralardan terk-i diyar eyledin.
Araftasýn
Baþ melek kara kaplý defteri açmýþ,
Türkiye’ye vize uygulayan ülkelerin gümrük memurlarý gibi sana bakýyor.
Ne haltlar yediðini gayet iyi biliyorsun.
O da biliyor.
Yani kaçýþýn yok.
Salya sümük aðlamanýn,
Tek ayak üstünde, kýrk yalan uydurmanýn faydasý da.
Ýþte o anda,
Hiçbir þeyden piþmanlýk duymamanýn cesaretiyle,
Keþkeler meydan vermeden
Ve Fanzini çýkarmanýn rahatlýðý ve huzuruyla
Bakabiliyorsan ona,
Sana ne mutlu.
Bilmem anlatabiliyor muyum?