Çelebilik yüzünden
Yitirdim ömrümü…
Rimbaud

Ömer AKÞAHAN

Her þey bir þiir yorumuyla baþladý. Sokrat, þiirde aynasýyla yüzleþiyordu. Gerçeði aradýðý bir zaman dilimine oturtan þair, karýsýndan çok korktuðu bilinen Sokrat’a, aynanýn göz kýrptýðý bir anda karýsýnýn bunu göreceði korkusuyla “paylaþýlamayan tek þey gerçek!” demeye zorlamýþtý.

Sokrat’ýn aynasý mýydý, yoksa aynaya yansýyan ruh dünyasý mýydý aranan gerçek? Biri somut görünen, öteki yansýyan içsel bir olgu. Burada paylaþýlamayan þey, günlük yaþamda Sokrat’ýn karýsýyla paylaþtýðý tek özel eþyanýn ayna olduðunu varsayarsak, ki o dönemde ayna sahibi olmak da bir ayrýcalýklý durum olabilir, kullananlarý da toplumun seçkinleridir. Seçkin olmalarýna karþýn yine de aralarýnda paylaþýlamayan nesneler var olacaktýr. Hayatý paylaþmak adýna ayný çatý altýnda yaþamanýn her þeyi paylaþmayý gerektirmeyeceðini unutmamalý.

Sokrat bir filozof olabilir ama günlük gerçeklerden kendisini soyutlayamaz. Konuya bu perspektiften bakýldýðýnda Sokrat aynayý karýsýyla paylaþamýyor. Karýsý çapkýn olduðunu bildiði kocasýný elde tutmanýn tek yolunun aynadan geçtiðini biliyor. Tek silahý aynayý kocasýnýn elinde görmesi onu haklý olarak öfkelendiriyor.

Kurumuþ bir çam yapraðý düþer masaya. Düþen belli ama düþüreni belli deðil. Somut olarak görünen salt bir kurumuþ çam yapraðý, yeþil kahverengi arasý renkli. Peki, bu yapraðý masama kim davetsiz konuk olarak çaðýrdý? Bu konuda kafanýzdan bir sürü kurgu geçebilir. Hayalin sýnýrlarýný zorlayýp belki de “bir çam yapraðý” adýyla öykü bile yazabilirsiniz. Gerçek yaþamdan edebiyatýn sanal dünyasýna geçiþler bazen düþ dediðimiz ara yüz gerektirmez mi? Þairlerin kullandýðý o denli zengin imgelem dünyasýnda her zaman yalanla gerçeðin meydan savaþlarýna tanýk oluruz.

Gerçek yalýndýr, parlatýlmayý beklemez.
Yalansa, bir fahiþe gibi sahneye mutlaka makyajla çýkmak zorundadýr. En güzel yalanlar uzun uðraþlarla kurgulanmýþ olandýr.

Yaþamýný yalan üzerine kuran insanlar için paylaþýlmayan tek þey, gerçek olamaz elbet.

Gerçek, sayýsýz yalan odacýklarýndan geçilerek varýlmak istenen bir labirentin tek aydýnlýk odasýdýr. Bu odada isterse bir farenin elde etmek istediði peynir kalýbý, isterse Sokrat’a göz kýrpan bir ayna olsun, fark etmez; herkesin paylaþamadýðý tek þey, varýlmak istenen yalnýzca gerçektir. 16.05.’04 / Adana

NOT: Adana’da bir cafede çalakalem yazdýðým bu yazýmda oluþacak her türlü kusur için ancak zamaný suçlayýn lütfen…bilahare konu üzerinde görüþünü belirten dostlarýn uyarýlarý dikkate alýnacaktýr…Bu yazýyý kaleme almama vesile olan Zerduþt’a özellikle selamlarýmý iletiyorum…
Yazýya konu olan þiirimi merak edenlere aþaðýda sunuyorum…
Ömer Akþahan


Sokrat’ýn aynasý

aynaya bakýp gülümsedi
derin düþüncelere daldý Sokrat
“kim bulmuþtu aynayý?”
bu en büyük gereciydi insanlýðýn
sonra döndü kalemine
her harfi gezinirken
yeryüzünde
“bir kalem dahi olamadým”
deyip surat astý kendine

kalem dile geldi,
“sen ey Sokrat!
büyüksün elbet þu evrenden
bense, basit bir yoldaþýn
yazarým sana
baldýran içiren gerçeði”

gülümsedi aynaya Sokrat
“anýmsamaksa gerçeði,
ýrmaða dökülen her damla
deðiþir doðabilmek adýna
yaðmurlarla” diyecekti

ayna göz kýrptý:
“eyvah!
karým bu gelen”
dedi Sokrat
“alacak yine elimden seni”

paylaþýlmayan
nedir hayatta…
gerçeðin
ta kendisi deðil mi?

ömer akþahan
15.05.’04 / Adana