acaba..gözyaşlarımı içime doğru akıtabilirmiyim
keşke gözyaşlarım içime aksa da
alıp götürse ruhumdaki ateşi
ben razıyım ruuhmun küllerine
yeterki acının ateşi artık sönsün..
ruhum eziliyor..
ruhum yanıyor..
büyük bir suskunlukla haykırıyorum bunu,
artık herşey ağır gelmeye başladı
ruhum eziliyor..
herşey ama herşey ruhumda saklı
yangında kurtalıcak ilk şey ruhumken
ben onu kendi yangınına terkediyorum
ama hissediyorum
birşeyler acıyo içimde
acıdıkça gözlerim ağlıyor
gözlerim kan çanağı,yaşlar tükendi
artık kanakıcak gibi
tek suçlu benim
herşeyi ruhuma hapsettim
ve şimdi o yangından kurtarılamaycak kadar ağır...
bağırmaya başladım ama hala sessiz ortalık
yalvarıyorum
diyemiyorum derdimi kimseye
çünkü derdim ne bilmiyorum.
kafamı karıştıran sensin
neden bu kadar içimdesin?
neden bana bu kadar acı veriyorsun?
neden söküp atamıyorum seni?
ruhumu kurcalıyorsun.
hayır hayır..
senin yüzünden değil bunlar..
sakın çıkma ruhumdan
tek bilmek istediğim neden bu kadar içimdesin
öle bir işledinki kendime vercek yer kalmadı!