Bu yazýmda sizlerle gerçek inancý paylaþacaðým...Ýnsan, toplum içinde gösterdiði kiþiliðiyle tanýnýr hep...”Desinler” mantýðýyla yaþayan pekçok kardeþimiz var çevremizde...Cömert desinler, dindar desinler, iyi huylu desinler, bakýmlý desinler, usta desinler, dobra desinler vb...Ama birtakým insanlar da var ki, yüreklerinden ne geçiyorsa aynen öyledirler...Onlar her akþam yastýða baþlarýný koyduklarýnda vicdan muhasebesi yapanlardýr...Kalplerini cilalayanlardýr...Yaptýklarý iyi davranýþlar ve konuþtuklarý sözler yüreklerinden gelir...Kiþiliklerini saklama gereði duymazlar, olduklarý gibidirler...Kendilerini beðendirmek için deðil, nefislerinin muradý için de deðil, sadece ve sadece Allah rýzasýný gözeterek yaþarlar...
Peygamber Efendimiz asýl savaþýn nefisle olan savaþ olduðunu söylemiþtir...Nefis ise herþeyi güzel gösterir...Toplum içinde kabul edilebilir, beðenilebilir insan olmayý kim istemez ki!...Ancak bu davranýþlarý, kendi özbenliðiyle baðdaþtýramayanlar bir yerde mutlaka sýrýtacaktýr...Geliþmek güzeldir, ama altyapýsý veya temeli olmayan bir geliþim, insaný birgün gülünç veya acýnacak bir duruma düþürür...Bu temeller ailede iyi bir terbiye ile baþlar...Eðer anne ve baba, çocuklarýna iyi örnek olabilmiþse, onlarýn geliþimi için çabalamýþsa ve yüreðindeki gerçek sevgiyi onlara verebilmiþse; o çocuklar birgün hatalý bir yola da sapsalar doðruyu bulacaklardýr...
Hayat, sadece para kazanmak deðildir...Futbol maçlarýný ya da haberleri kaçýrmayýp ertesi gün gündemdekileri takip ediyorum diye kasýlarak yorum yapmak da deðildir...Süslenip o davet senin bu davet benim gezerek, dedikodu yapmak da deðildir...Evet, yaþamýn çeþitliliði içinde bunlara da yer vermeli insan...Ama sadece bunlara odaklanýp geçen zamaný yaþayan bir ölü olarak kaybetmemeli...Yüreðine dönmeli, gönlünün ayrýk otlarýný temizlemeli ve ondan sonra baþka insanlarý yüreðiyle görmeli, onlara yüreðinden gelen içtenlik ile kendini göstermeli ve davranmalý...Deðil mi ki, Yüce Allah, Kainta ve Arþa sýðmýyor, ama bir insanýn gönlüne sýðýyor, bizler de yüreðimizi O’na açalým ve önce yürek evimizi temizleyelim...Bakýn, sizlere Mevlana’nýn bir hikayesini yazayým köþemde...Okuyanlar okumayanlara anlatsýn...
Bir zamanlar Çinli ve Rum ressamlar en iyisi biziz diye ustalýk davasýna giriþtiler...
Bunun üzerine padiþah “sizi imtihan edeceðim” dedi...
Padiþah Çinlilerle Rumlara karþýlýklý iki ayrý oda tahsis etti...
Çinliler padiþahtan yüzlerce çeþit renkli boya istediler...
Rumlar ise “ne resim, ne de boya bizim iþimize yarar...Bize paslarý gidermekten baþka birþey gerkmez.” Dediler. Odanýn kapýya karþý olan duvarýný temiz ve parlak hale getirdiler.
Çinliler resimlerini bitirdiðinde sevinçten davullar çaldýlar...
Padiþah kapýdan içeri girdi...Çinlilerin yaptýðý resmin güzelliði karþýsýnda aklý baþýndan gitti...
Sonra Rum ressamlarýn yanýna gitti...Ressamlar iki oda arasýndaki perdeyi kaldýrdýklarýnda karþýki odada Çinlilerin yapmýþ olduklarý resimler, nakýþlar bu odanýn cilalanmýþ duvarýna vurdu...
Padiþah, Çinlilerin duvarýnda gördüklerinin daha parlaðýný, daha canlýsýný görünce kendinden geçti...
Hak aþýðý olanlar, Rum ülkesinin ressamlarýna benzerler...Onlarýn kitaplarý, ezberlenecek dersleri, gösterecek hünerleri yoktur....
Fakat onlar gönüllerini ibadetle, iyiliklerle cilalamýþlardýr. Hýrstan, tama’dan , cimrilikten ve kinden kurtulmuþlardýr.
Onlarýn gönülleri bir ayna gibi saf ve tertemizdir...Oraya hadsiz hesapsýz þekiller, suretler vurur. Orada görünür...
Manevi suret, bütün kainata sýðmaz.
Çünkü bunlarýn hududu vardýr...Fakat gönül aynasýnýn haddi hududu yoktur...

Saðlýk ve mutlulukla esen kalýn, sevgiyle yaþayýn....