YERLEÞÝK GEZGÝN

söz düþe yetmez
ki aczi kalýr söyledikçe
kan sýzan kuytularýnda
sessizlik dillerin ötesini saklar derin sularýnda
evvel zaman üretir her soluk
yel susar
ýrmaðýn kurur dem olur
yahut ölür
sularýn kabuk tutar susmaktan
yýldýz düþse saplanýr kalýr suskunun betonuna
gece sularý
gündüz sularý
söz deðil bozan büyüyü cýlýz acziyle
dem olur sükut ölür

ki bazan sabýr denen soytarý
oyalarken acý sýzar gizlice
ne suyu yeðindir beklemenin
ne baharý gür
çatýlýr da birbirine kaç umut
üzerine kurulur dünya
yapýlýr kan ter
yýkýlýr bir bir
yel uçurur penceresini
sel alýr duvarýný
hep viraneliklerden baþlamak ne dehþet rezilcedir
nerede –ne yapýlýr diye bir þey yok
hayat bitmeyen bir acemiliktir
ne kadar oyalar ömrü bakýþlardan
yüreklerde
düþlerden kalan kir
belki de kir deðildir

ki topraða saplanan bir hançerdir
küflenir beklemekten
umut ölür

tüy düþse içilmez sularý
kelebeði uçamaz dokunsan
ah seviç
hep genç ölür
onsuz öksüz kalýr gözler
yürekler rezilce daðýnýk
dudaklar bir sevdanýn tenha sahili
sevincin mecnunudur
gülüþ ölür

düþlerin yýldýzdan elleri vardý
ve yaðmur yaðmur kokularý
öpüþlerinden gece çatlardý
ay þaþýrýrdý seviþmelerinden
zamanýn ve mekanýn ötesindeydi vatanlarý
uçurumlar korkutmazdý onlarý
düþlerin masalsý gözleri vardý
ki ýþýtýrdý zýndanlarý
körler görürdü onlar baktýðý zaman
bir yaprak düþtü
düþ düþtü
düþ düþe düþtü
düþ-tü
düþleyeni öldürerek
düþler de ölür..

sokaklarýn çocuðudur
boðulur evlerde
düþlerde yatar
umutlarda gezinir
yasaklarýn daðlarýnda sokaklarýnda
hangi yüreði vatan bellese
yakar
ve ayartýp yollara vurur onu da

aþk ki
en eski serseri gezginidir yeryüzünün
yerleþtiði yerde ölür

12.04.2000.adnan durmaz