Pencereden bakan bir çift göz... Pervazına ellerini dayamış, gözleriyle cam arasında sadece burun farkı vardı. Yetmiş yaşlarında bir kadın… Sabahın erken saatlerinde neden bu görüntüyü veriyordu? Gelip geçenleri kaçırmamak için öylesine dikkatliydi ki... Sanki birinin yüzünü göremese, yaptığı hareketi kaçırsa hayatından bir gün daha gidecekmiş gibi. Çoğu gitmiş azı kalmış bir ömrün... Son merakları... Yaşanması gereken ne varsa yaşanmış... Sevdalar... Üzüntüler... Acılar... Sevinçler...
Bu hayattan almış olduğu pay ne kadarsa o kadar... Şimdi geride sadece yalnızlık kalmış.. Yalnızlık…
Düşündüm, kendi yaşamımı... Değişen ne olacak? Ne farkımız olacak ondan veya ona benzeyen diğer yaşamlardan. Sevdiğimizle birlikte yaşlanıp aynı anda mı toprak olacağız?.. Ya da çocuklarımız, torunlarımız... Bizimle vakit geçirmek için can mı atacaklar? Ya da vaktinden önce göçüp gitmiş sevgili... Vakitsizlikten, yoğunluktan bir çift söze zaman bulamayan çocuklar, torunlar... İşte hayatın özeti... Bir çift gözde bunları gördüm bu sabah. Gördüm... Aynı zamanda yaşadım ve... Yaşadığımız anın ne kadar kıymetli olduğunu anladım.
Anları yaşasam... Zamanı hiç umursamadan.
Gülmeyi becerebilsem sevincim olmadan
Ya da ağlamayı... Kederlenmeden.
Susarak konuşabilsem...
Yormadan yorulmadan.
Hep koşsam hesap vermeden,
Sadece sarılmayı bilsem hiçbir şey beklemeden...
Ah bir geri dönebilsem...
Çocuk kalbimle büyük olabilsem...
