İlk kez almıyorum kalemi elime
son kez de değil
bu kaçıncı sonbahardır
bilmiyorum
sensizlikle yoğrulan
Adını sayıklarken dalıyor gözlerim
(giz)li kalyonlara
artık sevmiyorum denizlerin mavisini
gözlerine çalarken
Kurşun rengi çayımı
sigara dumanlarına bağışlıyorum
her yudumda utanıyor yüreğim
(giz)li bir sevdanın
(giz)li bir yokluğunda
her hecesi kor
her hecesi amansız
bir ütontik deniz
Artık sevmiyorum seni
bu son satırları yazarken
bırakıyorum yokluğunu
varlığında
Bu kelimelerin arasına her şeyi sığdırabilirim
adından başka
seni
bu son kelimelerle asabilirler
aşıkların gözbebeklerine
kirli gözyaşlarınla
ve sen
son türkünü söylersin
darağacına çekilirken
gözbebeklerimde
İşte sana yazıyorum
her kelimesi
çağın devrik sultanlarına
ithaf edilircesine
artık sana
şiirler yazmayacağım
ve sen
bu son satırları okurken
saltanatının yıkıldığını anlayacaksın
Biliyorum
intihar bile edemeyeceksin
bu erdemli bu küflü kudreti
gösterecek yüreğinin olmadığını
sahil kenarındaki
kurşun rengi son çayını
yudumlarken
söylemiştin bana sessizce
Yıkık bir yürek taşıdığıma dair yaygın bir kanaat dolaşıyor sadabat yolunda
oysa
sana
tüm feryatlarımı sunmuştum
o gece aşkların
ve sen
yakılan son gemilerin
forsalarını bile anlayamazken
denizlerin mavisine gizlenmiş
yunuslara şarkılarını dinletiyordu
Artık
adını sığdıramıyorum
bu son
bu küflü satırlara
senden başka
her şeyi yazabilirim
düşüncesizce
ne ilk olurdun gözlerimden düşerken
ne de son
Ama biliyorum
anlayamazsın
sen
arsız bir çöl yatağında
bir tudum su sunmanın zevkini
Ama biliyorum
ki
sen
korsan gecelerin
son sevişmeleriydin
kıytırık saatlerin
ki
anlayamazdın
gözlerimdeki vurgun yemiş ihtilaline
çaresiz kalan
orgazm anlarını.
Ve sen
son kez de
yazılan değilsin
bu kirlenmiş sayfaların
kekremsi yapraklarına
sen
fahişelerin
nasırlı yüreğindeki
son noktasıydın
hasret sancılarımın
gebe kaldığı yırtık gecelere
Ve artık
ve artık seni sevmiyorum.