Kamelyada biri var…
Kendiliğinden oluveren her şey gibi,
O da tek başına kalıvermiş bu gölgelikte.
Olacağı varmış.
Öyle güzel öyle iyiydi ki her şey,
Evi dolup taşardı sevdikleriyle.
Tek dostu ak bir fincan şimdi.
Arıyor bakınıyor, yakına ve uzaklara.
İşitmeyen kulakları var,
Tutmayan elleri abanoz masasında .
Kendine aşık etmesini bilen bir kadın gibi zaman,
Yarını olmayan bir rüya verdi ona.
Gündüzler, geceler aynı,
Bir ölüyü oynuyor inmeli, sessizliğin ortasında.
Işıklar içindeki bu yer altı şehrinde.
Neyi bekliyor kamelyada her gün
Yalnızlığın tahtına kurulmuş,
Aklında geçmişten bir aks-i seda,
Gözleri bahçe kapısına dönük.
Bilmiyor mu uğrayacak kimse olmayacak bugün de
Söyleyin şuna ! İçindeki sesten başka…