Haylaz Gülüşünü Atfettim Adına...

Haylaz gülüşünü sakladım yalnızca senden hatıra. Hani o dünyayı umursamaz, yaşamın tüm yükünü bir çırpıda omzundan atıveren çocuk kahkahan vardı ya. Sadece onu saklayıp, atfettim adına.

Sakın büyümesin gülüşünün haylazlığı çocuk. Ben o mahçup tebessümüne vurgundum unutma. Sanki bütün kirlenen güzelliklere inat, tertemiz kalmıştı çocuk saflığında. Öylesine dokunulmaz duruyordu ki kıyamadım dokunmaya. İzin verme çocuk pasaklı aşkların dokunup gülüşünü yaralamasına...

Konuşunca bozulur bu büyü diye korktum hep çocuk. Dile gelince uçup gider sihrimiz diye sustum en kalabalık sohbetlerde. Adın geçince titreyen yüreğime aldırmayıp kaçırdım bakışlarımı aldırmayan bir gülümsemeyle. Dillenmemeli, söylenmemeli, kirlenmemeliydi haylaz gülüşler, değer bilmeyen dillerin kelimeleriyle. Suskunluğum o yüzdendi çocuk, uzaklığım o yüzden. Düşlemeye korktuğum haylaz gülüşüne bakmaya kıyamadım çocuk. Daha sahip olmadan, kaybetmenin ürkütücü kabusundan korktum.

Adın yok artık senin çocuk. Haylaz gülüşüne sakladığım anlam var aklımda. Belki büyüdün sen, belki kirlendin hayatın utanmaz yanıyla. Ama bende yalnızca gülüşünle kalacaksın, yalnızca haylazlığınla...Adın yok sevgili çocuk, atfettiğim haylaz gülüşünden başka bir şey kalmadı senden bana...