Eteðimde hoyrat sevdalar …. Avuçlarýmda kýrk cam parçalarý…
     Yüreðimin zindanýna kýsýldým kaldým. Özgürdüm, benim de uçmaya hazýrlandýðým göklerim, gideceðim uzaklarým vardý. Sonra aþk kapýmý 1 kez çaldý ben kuytulara mahkum oldum. Sen geldin. Seni sevmek; fýrtýnada savrulsa da kopmayan bir papatya misali topraða asýlmaktý. Seni sevmek; acýtsa da canýný kanamaktý, kanamayý sevmekti. Seni sevmek; sana inat, kendime inat, hayata inat seni sevmekti. Kimsesizlerin þarkýsýydý birlikte olmak ya hani sarýlýnca yolda tanýmadýðý biri baþkasýna iç çekmek, hani babalar gününde baba olduðunu hayal etmek, anneler gününde ana kokusunu özlemek… böyleydi seni düþlemek… karlarýn altýndaki koru yüreðime aldým ya, dokunulmamýþ saçlarýmý göðsüne serdim ya, baharat kokumu seninle gönderdim ya daha ne gelir elimden? Aþk, söylesene sen uðrun ne kadar bekleyeceðim dönülmez yollarý? Uçurumlarýn kenarlarýnda daha ne kadar sendeleyeceðim?
     Annemin dualarý vardý yanýmda, çantamda babamýn öyküleri.. Kýþýn soðuk gecelerinde karanlýkta çatýrdayan sobamýzýn alevleri vardý baþucumda. Masumdum, çocuktum, yýrtýktý elbiselerim, yara doluydu ellerim ve de dizlerim. Yetmedi yola çýktým; büyüdüm; dokundum; sevdim. Yaralarýma yaralar eklendi hiç kabuk baðlamayan; eteðimde hoyrat sevdalar birikti daðýlmayan; avuçlarýmda kýrýk cam parçalarý var bir türlü battýklarý yerden çýkmayan; masumiyetime sevdiklerimi acýtýnca aldýðým haz bulaþtý bir türlü aklanmayan…
     Oysa ben her sabah vakti; demli kantin çayýnýn kokusunda, cazýrtý sesli radyonun en acý notasýnda, soðuk gözleri yüreðimden uzak insanlarýn merhabalarýnda hep senin bir “GÜNAYDIN”ýný bekliyorum.
     Sanki sen bir çýkýp gelsen kapanacak yaralar, tekrar çatýrdayacak sobada odunlar, tekrar annem olacak babam gelecek birazdan. Sen bir çýkýp gelsen yatýp dizlerine ben diye kalan her þeyi sana sereceðim. Sen çýkýp bir gelsen mucizelere inanacaðým. Sen bir gelsen…